Το άτομο για να μπορέσει να ενηλικιωθεί, να γίνει αυτόνομο και ανεξάρτητο, πρέπει πρώτα να υποβληθεί σε κοινωνικές συνθήκες δωρεάς και ανταποδοτικότητας. Στις σύγχρονες, άνετες, ελεύθερες και δημοκρατικές δυτικές κοινωνίες οι γονείς συχνά αποτρέπουν την εξελικτική διαδικασία της αυτονόμησης. Υπάρχει δηλαδή μια τεράστια παθογένεια που δημιουργεί συνθήκες εγωκεντρισμού και που δεν αφήνει το άτομο να εξελιχθεί, να ωριμάσει, να σταματήσει να πιστεύει ότι είναι το επίκεντρο του κόσμου και να θεωρεί πως ο κόσμος υπάρχει για να εξυπηρετεί τα θέλω και τις επιθυμίες του.
Μέσα από το διήγημα του φεμινισμού η παθογένεια αυτή ενδυναμώνεται. Οι ρόλοι είναι ξεκάθαροι. Η γυναίκα είναι συνεχώς θύμα. Ο κόσμος, η πραγματικότητα, η κοινωνία, μετατρέπονται σε φαντασιακούς γονείς που δεν έκαναν καλά την δουλειά τους. Οι θεωρήσεις περί πατριαρχίας βραχυκυκλώνουν όχι μόνο την σχέση τους με τον κόσμο αλλά και δημιουργούν μια συνεχής κατάσταση συναισθηματικής ματαίωσης, απογοήτευσης και έλλειψη ικανοποίησης. Η γυναίκα βρίσκεται σε μια κατάσταση διαρκούς γκρίνιας και δυσφορίας στον διάλογο με αυτούς τους φαντασιακούς γονείς που υπάρχουν για να εξυπηρετούν τις ανάγκες και τις επιθυμίες της.
Ναι μπορεί να είσαι πριγκίπισσα εάν θες, αλλά μπορείς να είσαι και ότι άλλο θες. Και όταν στον πραγματικό κόσμο -που δεν μπορείς να είσαι ότι θες- δεν γίνεσαι αυτό που θες, κάποιος πρέπει να φταίει.
Κρατώντας την γυναίκα σε μια κατάσταση ημιδιαμονής στην παιδική της ηλικία ο φεμινισμός την οδηγεί να αντιμετωπίσει την ίδια της την ζωή σαν μια προσωπική ευκαιρία για εκδίκηση. Εργαλειοποιόντας την και αδιαφορώντας για την ψυχική υγεία και την προσωπική της εξέλιξη, μεταβάλει την ζωή της σε μια εικονική θεατρική παράσταση όπου οι ρόλοι του καλού και του κακού είναι ξεκάθαρα δοσμένοι. Ακρωτηριάζοντας την συναισθηματικά, ανταλλάσσει τις ευκαιρίες για προσωπική αλλαγή, για επιλογές, για εξέλιξη και ευτυχία, με ένα φαντασιακό σενάριο καταπίεσης εξηγώντας της πως ακόμα και να προσπαθήσει δεν θα τα καταφέρει επειδή την κρατά πίσω η πατριαρχία.
Η πατριαρχία γίνεται η πανάκεια της αποτυχίας.
Καμία επεξεργασία για τον ρόλο που παίζουν οι εκατοντάδες συνθήκες στις ζωές τους. Κανένα περιθώριο λάθους. Καμία κατανόηση των πιθανοτήτων και των περιστάσεων. Καμία κατανόηση των κοινωνικών συνθηκών και της ίδια της ύπαρξης. Της ίδια της ζωής. Η γυναίκα μεταμορφώνεται σε ένα άβουλο, τέλειο κατά τα άλλα πλάσμα, ανίκανο για αρνητικά χαρακτηριστικά. Είναι απροστάτευτη.
Είναι ακόμα παιδί. Και έχει πάντα δίκιο.
Καθιστώντας την ανίκανη να μεγαλώσει ο φεμινισμός κρατά αιχμάλωτη την γυναίκα σε μια βρεφική κατάσταση, αλάνθαστη, αγνή και άβουλη. Ένα βρέφος που αρνείται να αποχωριστεί το περιβάλλον που του ικανοποιούν όλες του τις επιθυμίες αναπτύσσοντας ναρκισσιστικές άμυνες και σφαλερές δυναμικές με την κοινωνία που είναι οι γονείς της. Η κοινωνία υπάρχει εκεί απλά για να ικανοποιήσει τις επιθυμίες της.
Προστάτεψε με, τάισε με, δώσε μου περισσότερο, μην ζητάς τίποτα σε αντάλλαγμα, βοήθα με να γίνω ότι θέλω, εσύ φταις, σταμάτα να μου μιλάς, μην με κοιτάς, άσε με ήσυχη, δεν ξέρεις τι σου γίνεται, μην με αγγίζεις. Είσαι ο χειρότερος γονιός.
Κομμάτι της επιτυχίας του φεμινισμού στις σύγχρονες, άνετες, ελεύθερες και δημοκρατικές δυτικές κοινωνίες οφείλεται στο ότι βομβαρδίζει την γυναίκα με μια υπόσχεση αδράνειας και πάνω από όλα με μια απάντηση στο μαρτύριο της αναζήτησης για νόημα που από πάντα απασχολούσε τον άνθρωπο: το μαρτύριο που ζει η γυναίκα δεν προέρχεται από τον ακατανόητο χαρακτήρα του κόσμου και την συνεχής προσπάθεια μας να τον κατανοήσουμε, αλλά είναι αποτέλεσμα μιας κοινωνίας που δεν της προσφέρει όλα όσα θα την έκαναν ευτυχισμένη.
Η θυματοποίηση της γυναίκας που προωθεί ο φεμινισμός στις σύγχρονες, άνετες, ελεύθερες και δημοκρατικές δυτικές κοινωνίες είναι αποτέλεσμα στρατηγικής που προωθεί τον ναρκισσισμό ως μέθοδο επιβίωσης και πάνω από όλα ψυχολογικής άμυνας. Και πλέον απειλεί την άνεση, την ελευθερία και την δημοκρατία στις κοινωνίες αυτές. Ο φεμινισμός είναι ο χειριστικός γονιός που εξηγεί στο παιδί του ότι δεν μπορεί να πετύχει τίποτα. Ότι έξω από το σπίτι όλα είναι επικίνδυνα. Είναι ο γονιός που με τακτικές εκφοβισμού και ψυχολογικού εκβιασμού αρνείται στο παιδί του την ωρίμανση και καθιστά την ασφάλεια του σπιτιού την μόνη πιθανότητα επιβίωσης του. Και που παρά τις υστερικές του ναρκισσιστικές εξάρσεις το καταλαβαίνει, το κατανοεί και του λέει πως θα συνεχίσει να προσπαθεί να του δώσει τα πάντα.
Αρκεί να μην φύγει ποτέ από κοντά του.
Commentaires