Μας αρέσει να νιώθουμε ότι έχουμε δίκιο. Ως άνθρωποι περιβάλλουμε τους εαυτούς μας με ανθρώπους που μας μοιάζουν. Γιατί το να συμφωνούμε και να αισθανόμαστε αποδοχή μέσα από τις ίδιες συνήθειες φαντάζει ωραίο. Θέλουμε να αισθανόμαστε πως έχουμε δίκιο. Οπότε οι άνθρωποι στο άμεσο περιβάλλον μας συνήθως μοιράζονται τα γούστα μας, τα πιστεύω και τις συνήθειες μας. Τις καλές και τις άσχημες. Το σωστό μας κάνει να αισθανόμαστε δυνατοί, το λάθος ανίσχυροι. Εξελικτικά οι κοινωνίες μας βασίστηκαν σε αυτές τις απλές υποταγές. Ο άνθρωπος των σπηλαίων που είδε μέσα από τους θάμνους μια αρκούδα και σκέφτηκε “ας το βάλω στα πόδια” είχε περισσότερες πιθανότητες να περάσει τα γονίδια του από αυτόν που θα σκεφτόταν “ας πάω να την χαϊδέψω”. Με άλλα λόγια η ηλιθιότητα σήμαινε θάνατο. Εάν ήσουν ηλίθιος πέθαινες. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που καταφέραμε να εξελιχτούμε και να επιβιώσουμε σαν είδος. Μέσα στις υπερπροστατευμένες κοινωνίες τις οποίες ζούμε ο ηλίθιος καταφέρνει να επιβιώνει. Τα γονίδια του δεν αφαιρούνται από την γενετική δεξαμενή.
Οι ηλίθιοι αυξάνονται. Εντυπωμένη βαθιά μέσα στο DNA μας είναι η αίσθηση ότι η επιβίωση μας οφείλεται στην εξυπνάδα μας, έτσι ο ηλίθιος είναι ανίκανος να αντιληφθεί την ηλιθιότητα του. Ο ηλίθιος δεν αντιλαμβάνεται πως η επιβίωση του είναι ξεκάθαρη κατάκτηση των υπερπροστατευτικών κοινωνιών που έχουμε διαμορφώσει. Το παιδί του αντιεμβολιαστή δεν θα πεθάνει επειδή η κοινωνία θα το σώσει. Ο ηλίθιος είναι πλέον ανίκανος να αντιληφθεί ότι κάνει λάθος και άρα να μάθει από αυτό. Ο ηλίθιος ακόμα και με πληθώρα στοιχείων δεν θα παραδεχτεί ότι έχει λάθος επειδή επιβιώνει. Η ιστορία είναι γεμάτη από παραδείγματα ανθρώπων που επειδή ήταν ανίκανοι να παραδεχτούν ότι έκαναν λάθος, έπραξαν ανεπανόρθωτη ζημιά σε πληθυσμούς εκατομμυρίων.
Προσπαθούμε απεγνωσμένα να εξαλείψουμε το αντίπαλο δέος επειδή η φύση δεν το κάνει πλέον για εμάς.
Η τεχνολογία, η επιστήμη και οι ασφαλείς κοινωνίες που έχουμε διαμορφώσει προλαμβάνουν τον θάνατο αυτού που κάνει λάθος. Οι έξυπνοι άνθρωποι στις σύγχρονες κοινωνίες τείνουν να αναπαράγονται λιγότερο. Οι υπερπροστατευτικές μας κοινωνίες ρίχνουν τον μέσο όρο νοημοσύνης τους αναπαράγοντας περισσότερους ηλίθιους από ότι έξυπνους ανθρώπους. Για πρώτη φορά μέσα σε 1000 χρόνια ο συνολικός δείκτης νοημοσύνης πέφτει αντί να ανεβαίνει. Μέσα σε ένα κοινωνικό πλαίσιο όπου δεν χρειάζεται να χρησιμοποιήσουμε εξυπνάδα, όπου οι άμεσες ανάγκες δεν καταπιέζονται ώστε να υπάρχουν οφέλη στο μέλλον, όπου οποιαδήποτε έκφραση λογικής και ανάγνωσης της πραγματικότητας πρέπει πρώτα να περάσει από ανυπόστατα θρησκευτικά ή κοινωνικά ιδεολογήματα, και όπου η απαξίωση ή η αστική μας ευγένεια μας σταματούν από το να τους αντιμετωπίζουμε για αυτό που είναι, οι ηλίθιοι κυριαρχούν.
Μέσα στην ανικανότητα μας να επεξεργαστούμε την πολυπλοκότητα των θεμάτων που η ιδεολογία παγιδεύει σε απλουστευμένα δίπολα καλού και κακού, μέσα από τις προστατευμένες κοινωνίες που ευνοούν το δίκιο του όχλου αντί για την φωνή της λογικής που σε άλλες συνθήκες θα ήταν η μόνη που θα επιβίωνε, καταδικάζουμε όχι μόνο το μέλλον των επόμενων γενεών αλλά και το ίδιο το αξιακό σύστημα το οποίο υποτίθεται πως υπερασπιζόμαστε. Ανίκανοι πλέον να σκεφτούμε έστω και για μια στιγμή πως έχουμε λάθος έχουμε υψώσει την σημαία της ανικανότητας μας πίσω από έναν όχλο που απαιτεί το δέντρο την ώρα που καίει το δάσος. Η φυσική επιλογή κατάφερε να ξεπεράσει τις δικλείδες ασφαλείας των ασφαλών κοινωνιών που δημιουργήσαμε και βρήκε πάλι τρόπο να εξαλείψει όσους έχουν λάθος χρησιμοποιώντας αυτή την φορά ένα όπλο που οι ηλίθιοι δεν θα μπορούσαν ποτέ να προβλέψουν: Αυτούς τους ίδιους.
