Και επειδή όπως έχουμε ξαναπεί οι φεμινίστριες στην Ελλάδα υιοθετούν το αμερικανικό φεμινιστικό δόγμα με διαφορά μερικών ετών, μια αξιαγάπητη φεμινίστρια αποφάσισε πριν λίγες ημέρες να μας μεταφέρει στο 2015 εξηγώντας μας πόσο φρικιαστικό πρόβλημα είναι για τις γυναίκες να τους λένε ότι είναι όμορφες. Με το να φτιάξει ένα βίντεο στο οποίο, με έμπνευση που μπορεί να χαρακτηριστεί μόνο ως βασική, αποφασίζει να αντιστρέψει τους ρόλους και να αποκαλύψει πως είναι να σε κάνουν να αισθάνεσαι έτσι στους δρόμους, και φυσικά να αναδείξει την ασχήμια των αντρών. Το πρόβλημα είναι πως τίποτα από αυτά δεν φάνηκε στο βίντεο της. Όλοι οι άντρες που από ότι φαντάζομαι έχουν επιλεχτεί, από ένα τεράστιο όγκο υλικού αντρών που είχαν πιο μετριοπαθείς αντιδράσεις στα ψιτ ψιτ της, είτε αδιαφορούν για το φλερτ της, είτε κάνουν πλάκα με αυτό, είτε το ανταποδίδουν. Με λίγα λόγια έχουν μια αυθεντικά ανθρώπινη συμπεριφορά σε κάτι τόσο όμορφο όπως είναι το φλερτ. Αυτό που στην πραγματικότητα μας δείχνει το βίντεο είναι η ανάγκη των αντρών να φλερταριστούν, κάτι που δεν γίνεται σχεδόν ποτέ, και η αυθεντική χαρά που τους προκαλεί το γεγονός ότι μια γυναίκα τους φλερτάρει στον δρόμο. Φυσικά το άρθρο το οποίο προώθησε το βίντεο αυτό δεν εστιάζει στις υγιής αντιδράσεις των αντρών για το οποίο γυρίστηκε. Όχι φυσικά. Εστιάζει στα σχόλια των φεμινιστριών που είδαν αυτό το βίντεο τα οποία μας ενημερώνουν πως “σιχάθηκαν”, “φοβήθηκαν” και “θαύμασαν το θάρρος” μιας κοπέλας που προσπάθησε ενεργά να αποσπάσει προκλητικές αντιδράσεις από άντρες στον δρόμο και μετά να τους ντροπιάσει δημόσια, κάτι το οποίο και δεν κατάφερε. “Είναι τόσο άδικο” μας εξηγεί μια φεμινίστρια στα σχόλια “που με το που τους κάνεις catcall δεν τους ανάβουν όλα τα κόκκινα λαμπάκια και δεν φοβούνται για την ακεραιότητα τους και μην τους αγγίξεις κάπου δεν θέλουν η τους ακολουθήσεις/απειλήσεις κλπ”. Είναι άδικο για την αγαπητή φεμινίστρια που οι άντρες δεν είναι μισογύνιδες και δεν φοβούνται τις γυναίκες με τον ίδιο τρόπο που αυτή εξαιτίας της μεθοδευμένης μισανδρίας που έχει υποστεί από τον φεμινισμό, αντικρίζει τους άντρες που την φλερτάρουν στον δρόμο και τους άντρες γενικά ως επίδοξους βιαστές. Με τον ίδιο τρόπο που ένας ρατσιστής φαντάζεται τα χειρότερα όταν τον πλησιάζει ή του μιλάει ένας μαύρος. Τα τελευταία χρόνια βομβαρδιζόμαστε με τόνους από φεμινιστικά βίντεο που έχουν σαν σκοπό να ντροπιάσουν τους άντρες. Από διαφημίσεις, καμπάνιες, ταινίες και βίντεο στο youtube οι φεμινίστριες υφαίνουν συνεχώς μια τεράστια λίστα πραγμάτων που δεν πρέπει οι άντρες να κάνουν όπως να μιλάνε, να κοιτάνε, να κάθονται, να συζητάνε, να κάνουν σεξ ή να φλερτάρουν. Υπάρχει μια ολόκληρη φεμινιστική καμπάνια για να ντροπιάσει κάθε μικρή έκφραση της αντρικής αρρενωπότητας. Για παράδειγμα μια ακόμα επιτομή της φεμινιστικής γκρίνιας, τα ψιτ ψιτ στον δρόμο, που μεταμορφώνουν τα πεζοδρόμια και τον δημόσιο χώρο σε ένα άνδρο ακολασίας, φόβου, τρόμου και τρομοφοβοτρόμου για όλες τις γυναίκες ανεξαιρέτως στον πλανήτη, μιας και ο φεμινισμός δεν χάνει ευκαιρία να μας θυμίσει πως όλες οι γυναίκες είναι ίδιες και αισθάνονται ακριβώς τα ίδια πράγματα πάντα. Πολλά από τα βίντεο που έγιναν βάιραλ προσπαθώντας να μας δείξουν το μαρτύριο της γυναίκας που δεν μπορεί να κάνει δυο βήματα στον δρόμο χωρίς να της πουν πόσο όμορφη είναι, αποδείχτηκε ότι ήταν ψεύτικα και σκηνοθετημένα, κάτι που δεν τα έκανε λιγότερο δημοφιλή σε όσες και όσους πιστεύουν στην ουσία τους. Σε αυτό το βίντεο για παράδειγμα μεταμφιέζουν με περούκες και μπόλικο μακιγιάζ μητέρες σε σεξοβόμβες και βιντεοσκοπούν τους γιούς τους που χωρίς να έχουν καταλάβει πως είναι οι μητέρες τους, τους κάνουν ψιτ ψιτ στον δρόμο. Όταν οι γιοί τους σφυρίζουν ή κάνουν σχόλια σεξουαλικής φύσης οι μητέρες αποκαλύπτονται και μαλώνουν τους γιούς τους ή τους χτυπούν ώστε να τους δώσουν ένα καλό μάθημα για την έλλειψη σεβασμού που έδειξαν. Είναι όλο σκηνοθετημένο. Προωθήθηκε όμως με τέτοιο τρόπο ώστε να αφήσει την εντύπωση πως είναι πραγματικό για να δώσει έμφαση σε ένα ανύπαρκτο πρόβλημα. Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: εάν δεν το κάνεις στην μητέρα σου δεν πρέπει να το κάνεις σε καμία άλλη γυναίκα. Φυσικά το “οι άντρες συνηθίζουν να νιώθουν ερωτικό ενδιαφέρον για γυναίκες που δεν είναι οι μητέρες τους” δεν πέρασε καν σαν σκέψη στην θάλασσα της ασυναρτησίας που είναι το φεμινιστικό μυαλό. Και αυτό είναι κάτι που φαίνεται να διαφεύγει στα εκατομμύρια που χειροκροτούσαν το μήνυμα του βίντεο. Σε ένα άλλο σκηνοθετημένο βίντεο ένας άντρας ντροπιάζεται επειδή χρησιμοποιεί για να τραβήξει το ενδιαφέρον γυναικών στον δρόμο τους ίδιους ήχους που βγάζει όταν θέλει να φωνάξει τον σκύλο του. Αυτό παρουσιάζεται ως ατράνταχτη απόδειξη της αντικειμενοποίησης και του απανθρωπισμού των γυναικών. Όμως δεν είναι. Για την ακρίβεια είναι ακριβώς το αντίθετο. Συχνά άντρες και γυναίκες χρησιμοποιούν τον ίδιο τόνο φωνής και τις ίδιες λέξεις για να απευθυνθούν στον άνθρωπο που αγαπούν και στα ζωάκια τους. Είναι μια έκφραση ενδιαφέροντος και ερωτικού παιχνιδίσματος που φαίνεται εξάλλου από τα κυριολεκτικά εκατοντάδες χαϊδευτικά παρατσούκλια που έχουν να κάνουν με ζωάκια όπως αρκουδάκι μου, γατούλα μου και κουταβάκι μου. Και αυτό το ερωτικό παιχνίδισμα δεν σταματάει τους άντρες και τις γυναίκες από το να καταλαβαίνουν τις διαφορές ανάμεσα στο ζωάκι και τον ερωτικό τους σύντροφο και να τους συμπεριφέρονται ανάλογα.
Ένα άλλο βίντεο δείχνει μια γυναίκα να περπατάει μόνη της στην Νέα Υόρκη και να της κάνουν ψιτ ψιτ 108 φορές. Το υλικό του βίντεο είναι 10 ώρες και το μοντάζ του είναι μόλις 2 λεπτά. Το βίντεο στην πραγματικότητα δεν αποκαλύπτει την υποτιθέμενη προστυχιά των αντρών αλλά την τρυφερή και σπιρτόζα συμπεριφορά τους όταν φλερτάρουν στον δρόμο. Οι χειρότερες αντιδράσεις αντρών που μπόρεσαν να μας δείξουν μετά από 10 ώρες περπατήματος αφορούν μερικά “καλημέρα όμορφη” και κάποια “ο Θεός να σε έχει καλά”. Τρομαχτικό. Αντιθέτως το βίντεο αποδείχτηκε ρατσιστικό μιας και δείχνει αποκλειστικά μαύρους ή λατίνους άντρες να κάνουν ψιτ ψιτ, κάτι που ο σκηνοθέτης του βίντεο παραδέχτηκε. Η ίδια εταιρεία που σκηνοθέτησε και προώθησε το βίντεο έχει κατηγορηθεί ξανά για προώθηση ρατσιστικού περιεχομένου στα βίντεο της. Δεν είναι φυσικά η πρώτη φορά που ο φεμινισμός γίνεται Δούρειος Ίππος για ρατσισμό, αντιθέτως ήταν από πάντα και συνεχίζει να είναι ένα εργαλείο ρατσισμού.
Ένα άρθρο που γράφτηκε από θρησκευτικό περιοδικό περιγράφει την αποστροφή που ένιωσε μια μητέρα βλέποντας το βίντεο και την απόφαση της να εκπαιδεύσει τον γιο της, που είναι 2 χρονών, να μην κάνει ψιτ ψιτ στον δρόμο. Το φεμινιστικό δόγμα πανέτοιμο σε απόλυτη αρμονία με το θρησκευτικό να δημιουργήσει απερίγραπτα κόμπλεξ, σύγχυση και αισθήματα ντροπής σε μικρά αγόρια.
Αυτή είναι η κατάντια του φεμινισμού που όμως δεν τον σταματά από το να αναπαράγεται μεθοδικά. Από που ξεκινάει όμως θεωρητικά αυτή η ανοησία;
Για αρχή πρέπει να αντιληφθούμε το αντίβαρο αυτής της ανοησίας. Και αυτό είναι η διεκδίκηση των φεμινιστριών να μπορούν οι γυναίκες να κυκλοφορούν όσο προκλητικά θέλουν στους δρόμους, με ζαρτιέρες, εσώρουχα ή και γυμνές ακόμα και να μην ντροπιάζονται. Το λεγόμενο slut shaming. Με λίγα λόγια η ανάδειξη του γυναικείου σώματος και της γυναικείας έκφρασης και ερωτικής επιθυμίας στον δημόσιο χώρο είναι πάλι ένα θεϊκό δώρο που η κοινωνία πρέπει να σεβαστεί. Σε αντίθεση με την αντρική που πρέπει να ντροπιαστεί και να ποινικοποιηθεί. Το να κυκλοφορεί μια γυναίκα με τα γεννητικά της όργανα εκτεθειμένα είναι δικαίωμα. Το να κυκλοφορεί ένας άντρας με τα γενετικά του όργανα εκτεθειμένα είναι έγκλημα. H γυναίκα αυτή για παράδειγμα περπατούσε κυριολεκτικά με τα γενετικά της όργανα εκτεθειμένα, και μας εξηγούσε πως ένιωθε “άβολα” όταν άντρες της σφύριζαν στον δρόμο, την ίδια στιγμή που ένιωθε όμορφα όταν γυναίκες της έκαναν ακριβώς το ίδιο. To 1988 η Sandra Lee Bartky, μια φεμινίστρια θεωρητικός, έγραψε ένα άρθρο για την θέση της γυναίκας στον δημόσιο χώρο χρησιμοποιώντας τις ιδέες του φιλόσοφου Μισέλ Φουκώ για να την μεταφράσει. Το άρθρο της μας περιγράφει πως ενώ οι γυναίκες στις αρχές του αιώνα στην Ευρώπη ήταν επί της ουσίας ελεύθερες, επιδείκνυαν μια περιοριστική συμπεριφορά στον δημόσιο χώρο, από τον τρόπο που ντυνόντουσαν, χαμογελούσαν και από τον χρόνο που χρησιμοποιούσαν για να κάνουν τα σώματα τους να συνάδουν με την αντίληψη της θηλυκής ομορφιάς. Ανεξαρτήτως της κοινωνικής τους θέσης οι γυναίκες ήταν πάντα έτοιμες να προωθήσουν το σώμα τους στον δημόσιο χώρο ως κάτι όμορφο στο αντρικό βλέμμα. Ο Φουκώ, στο βιβλίο του Επιτήρηση και Τιμωρία, περιέγραψε το πως οι μοντέρνες κοινωνίες αναγκάζουν τους ανθρώπους να αυτο-επιτηρούνται και να υποκύπτουν ηθελημένα στις κοινωνικές προτάσεις. Να γίνονται “υπάκουα σώματα”. Αν και ο Φουκώ δεν κάνει καμία αναφορά στην γυναίκα, η Lee Bartky εισήγαγε την θεωρία του στην δική της για να μας “αποδείξει¨ πως η έκφραση της θηλυκότητας των γυναικών στον δημόσιο χώρο είναι το αποτέλεσμα της αυτο-επιτήρησης που κάνουν οι γυναίκες μέσα από τις πατριαρχικές προσταγές, ώστε να γίνουν “υπάκουα σώματα”. Η Lee Bartky φυσικά δεν λαμβάνει υπόψιν της τους βιολογικούς παράγοντες που έχουν εδώ και δεκαετίες αποδειχτεί επιστημονικά πως συμβάλλουν σε αυτό το φαινόμενο. Αντιθέτως εκφράζει μια άποψη που αναπαράγει την θεωρία του φύλου ως κοινωνική κατασκευή και τίποτα παραπάνω. Και αυτή ακριβώς είναι η σκοπιά των φεμινιστριών για το θέμα του δημόσιου χώρου και ο τρόπος με τον οποίο επικοινωνούν για αυτό. Αναγκάζοντας μια αντιστροφή στους ρόλους που θέλει τον άντρα υπόλογο όταν κοιτά, χαμογελά, φλερτάρει και αναδεικνύει την θέση του και την σεξουαλικότητα του στον δημόσιο χώρο. Ο άντρας περιορίζεται όλο και περισσότερο στο τι μπορεί να πει και να κάνει την ίδια στιγμή που η φεμινίστρια απαιτεί όλο και περισσότερες ελευθερίες χωρίς φυσικά να αποδέχεται τις συνέπειες αυτών των ελευθεριών. Την στιγμή που γυναίκες ντύνονται προκλητικά στον δρόμο και τον χώρο εργασίας, που σκύβουν πάνω από άντρες, τους αγγίζουν και μπορούν να φλερτάρουν ανενόχλητα χωρίς τίποτα από αυτά να θεωρείται παρενοχλητικό ή κακοποίηση, η αντίστοιχη συμπεριφορά του άντρα ποινικοποιείται όλο και περισσότερο στον βαθμό που ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα στον ώμο και ακόμα και ένα κομπλιμέντο μπορούν να μεταφραστούν ως σεξουαλική παρενόχληση και να έχουν ποινικές επιπτώσεις. Οι άντρες αυτή την στιγμή είναι ανίκανοι να αντιδράσουν σε αυτή την μεθοδική προσπάθεια του φεμινισμού να τους στιγματίσει ως τέρατα και να ποινικοποιήσει την απλή ανθρώπινη συμπεριφορά τους. Πολλοί δεν έχουν καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει, άλλοι το δέχονται ως ένα μέρος ενός κινήματος που προφασίζεται “ισότητα”, και ακόμα και όταν αντιτίθενται σε αυτή οι φεμινίστριες χρησιμοποιούν αυτή τους την αντίσταση ως “απόδειξη” του μισογυνισμού τους. Την ίδια στιγμή που οι φεμινίστριες αναγκάζουν την γυναίκα να παραμένει σε ένα συνεχές μοτίβο αυτοθυματοποίησης και φόβου για το “καλημέρα” ή το “ψιτ ψιτ” που μπορεί να ακούσουν από άντρες στον δρόμο, όπως είδαμε στο βίντεο της Ελληνίδας γιουτούμπερ, οι άντρες θα έδιναν τα πάντα για να τους δώσουν γυναίκες αυτή την ανάλογη προσοχή.
