Δόγμα

Αυτό που έχει καταφέρει να προωθήσει με μεγάλη επιτυχία στην δημόσια συνείδηση ο φεμινισμός είναι η αξία της θεωρίας της πατριαρχίας. Ότι δηλαδή η πατριαρχία είναι δεδομένη, έτσι είναι, υπάρχει, και δεν είναι απλά μια μυωπική θεώρηση του κόσμου, χρησιμοποιώντας τις ίδιες τακτικές που χρησιμοποιούν εδώ και εκατοντάδες χρόνια λογιών λογιών ιδεολογήματα, ανάμεσα τους και οι θρησκείες.

Πριν από μερικές ημέρες κάποιος κάλεσε τον Εθνικό Οργανισμό Δημόσιας Υγείας και ρώτησε εάν ο κορονοιός μπορεί να μεταδοθεί από την θεία κοινωνία. Ο υπάλληλος τους απάντησε πως δεν μεταδίδεται.

Λιμωξιολόγος σε ραδιοφωνική εκπομπή μας εξηγεί πως ο ιός δεν μπορεί να μεταδοθεί από την θεία κοινωνία.

Λίγες ώρες πριν στο κανάλι OPEN άλλος λοιμωξιολόγος απάντησε σε ερώτηση εάν μεταδίδεται ο ιός από την θεία κοινωνία με ένα “είναι λεπτό το θέμα”, την ίδια στιγμή που πριν από λίγο όταν ερωτήθηκε εάν κάποιος μπορεί να κολλήσει πίνοντας από το ποτήρι κάποιου, απάντησε πως ναι μπορεί.

Είναι λεπτό το θέμα.

Το θέμα είναι πως το δόγμα της Εκκλησίας κρατάει ακόμα όμηρο την επιστήμη, την κοινή λογική, την αναζήτηση για αλήθεια και βάζει σε κίνδυνο τους ανθρώπους για να επιβεβαιώσει τα θεωρήματα του. Όταν κάποιος βλέπει τον Ναπολέοντα σε οράματα που του λέει ότι πρέπει να κάνει πράγματα είναι σχιζοφρενής. Όταν κάποια λέει ότι είδε την Παναγιά ολοφάνερη είναι απλά πιστή. Η επιστήμη αποδεδειγμένα έχει υποκλιθεί εδώ και δεκαετίες σε κοινωνικά αποδεκτά ηθικοπλαστικά ιδεολογήματα. Στην πορεία κάνει υποχωρήσεις για να μην κοντράρει τα ιδεολογήματα αυτά, και στο τέλος καταλήγει να τα εξυπηρετεί.

Είναι λεπτό το θέμα.

Οποιαδήποτε συζήτηση θα γίνει στα πλαίσια της χριστιανικής πίστης θα γίνει με την προϋπόθεση ότι υπάρχει Θεός. Εν ολίγοις εάν αφαιρέσεις αυτή την πεποίθηση τότε ο χριστιανός δεν μπορεί να εκφράσει άποψη. Εάν αφαιρέσεις τον Θεό από την λογική του ότι ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο τότε δεν μένουν και πολλά να συζητήσει κανείς επί του θέματος. Υπάρχει δηλαδή ένας κεντρικός άξονας στο κάθε ιδεολόγημα τον οποίο εάν αφαιρέσεις τότε το ιδεολόγημα δεν έχει καμία απολύτως ιδεολογική, φιλοσοφική, ηθική και πρακτική αξία. Στην περίπτωση του φεμινισμού ο άξονας αυτός είναι η θεώρηση της πατριαρχίας. Όλη η επιχειρηματολογία του φεμινισμού για την πραγματικότητα περνάνε πρώτα μέσα από αυτό το πρίσμα. Μια τέτοια επιχειρηματολογία όμως δεν έχει καμία απολύτως αξία. Όπως αξία δεν έχει εξάλλου και οποιαδήποτε επιχειρηματολογία βασίζεται στην θεώρηση ότι υπάρχει θεός.

Η κανονικοποίηση αυτής της δογματικής προσέγγισης στην κοινωνική συνείδηση επιτυγχάνεται με τρεις βασικές πρακτικές:

1) Το ιδεολόγημα υπόσχεται ηθική υπεροχή και έναν καλύτερο κόσμο. Ποιος δεν θέλει να γίνει καλύτερος, ηθικότερος άνθρωπος και να συμμετάσχει στην πραγμάτωση ενός καλύτερου κόσμου; Η υπόσχεση και η ηθική παρακαταθήκη κάνουν την αντίσταση σθεναρή. Μια υπόσχεση για λύτρωση από την κακία, την αδικία και την ανισότητα προτάσσεται με την απλή παραδοχή συγκεκριμένων βασικών εννοιών: υπάρχει θεός, ζούμε σε πατριαρχία.

2) Ψυχολογικός και ηθικός εκβιασμός. Οποιαδήποτε ένσταση ή ξεκάθαρη άρνηση στο ηθικό ιδεολόγημα στιγματίζεται ως ανήθική. Εάν δεν δεχτείς ότι υπάρχει θεός, ότι ζεις σε πατριαρχία, τότε αυτόματα γίνεσαι συμμέτοχος στην κακία, την αδικία και την καταπίεση. Είσαι ανήθικος. Ο φόβος της τιμωρίας. Στην περίπτωση της θρησκείας ο φόβος της τιμωρίας υπήρξε (και υπάρχει ακόμα σε κάποιες θρησκείες) ιστορικά με λιντσάρισμα, λιθοβολισμό, απαγχονισμό, εξοστρακισμό και δημόσια χλεύη και συνεχίζεται πλέον με την υπόσχεση της τιμωρίας μετά τον θάνατο. Στην περίπτωση του φεμινισμού με εξοστρακισμό, συκοφαντία και ηθικό εκβιασμό. Εάν κάποιος δεν καταδικάσει τον ανήθικο αιρετικό, εάν δεν τον κάψει, δεν τον αναγκάσει να χάσει την δουλειά του, δεν πιστέψει τις ανήθικες κατηγορίες που του έχουν αποδοθεί, εάν δεν τον απαρνηθεί δημόσια, εάν δεν γυρίσει την πλάτη του στην ανήθικη στάση του, τότε σημαίνει αυτόματα ότι συμφωνεί με αυτόν και άρα είναι και αυτός ανήθικος αιρετικός. Εργαλείο του Σατανά. Εργαλείο της πατριαρχίας.

3) Οι δυο αυτές πρακτικές κανονικοποιούν την ασυναρτησία. Καμία απόδειξη δεν είναι πλέον θεμιτή. Τα πάντα εξηγούνται μέσα από την θεώρηση της πατριαρχίας ή του θεού. Ήταν θέλημα θεού. Γίνεται επειδή έχουμε πατριαρχία. Είναι θέμα πίστης. Τα ιδεολογήματα εισβάλλουν σε χώρους γνώσης, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια. Η επιστήμη και ο Ακαδημαϊσμός αρχικά τα ανέχονται επειδή βλέπε 1 και 2 και στο τέλος καταλήγουν να υποκλίνονται στην πίεση τους. Αρχίζουν να αναπαράγουν την προπαγάνδα τους. Προσευχή, αγιασμός, σεξισμός, ανισότητα. Τα gender studies υπάρχουν για δεκαετίες στα αμερικανικά πανεπιστήμια δημιουργώντας γενιές θετικών επιστημόνων που λειτουργούν μεροληπτικά όσων αφορά τον φεμινισμό. Με τον ίδιο τρόπο που υπάρχουν θεολογικοί κλάδοι στα ίδια πανεπιστήμια. Καθηγητές απολύονται όταν αμφισβητούν τις πατριαρχικές θεωρήσεις και άλλοι αναγκάζονται για να προσληφθούν να υπογράφουν συμβόλαια μέσα στα οποία καταθέτουν ότι η έρευνα τους και οι απόψεις τους δεν θα απειλούν την “ασφάλεια” και τα κεκτημένα των γυναικών και περιθωριοποιημένων λοιπών ομάδων.

Αναγκάζονται δηλαδή να υπογράφουν ότι είναι πιστοί στο δόγμα και πως δεν θα δουλέψουν ενεργά για να έρθουν σε αντίθεση με αυτό και πως η έρευνα τους δεν θα έρθει σε σύγκρουση με την θεώρηση της πατριαρχίας. Ή της ύπαρξης του θεού.

Είναι λεπτό το θέμα.

Η ηθική δειλία της επιστήμης στα πανεπιστήμια είναι υπεύθυνη για την απόβαση του φονταμενταλισμού στους χώρους γνώσης και στην παρεμπόδιση στην αναζήτηση της αλήθειας. Η δική μας ηθική δειλία είναι εξίσου υπεύθυνη όταν αντί να αντιμετωπίζουμε τις ανοησίες που παραληρούν δογματικά άσκεπτα δοχεία για αυτό που είναι, τα ανεχόμαστε, τους δίνουμε βήμα και αναλωνόμαστε σε ανούσιες συζητήσεις που δεν μπορούν εξαρχής να οδηγήσουν κάπου επειδή ως αρχή, μέση και τέλος εμπεριέχουν φανταστικούς φίλους και εχθρούς, θεούς και πατριαρχίες.

Αναλάβετε τις ευθύνες σας. Δεν είναι λεπτό το θέμα. Ο κορονοιός μεταδίδεται από την θεία κοινωνία και δεν υπάρχει πατριαρχία. Δεν μπορούμε να συζητάμε και να αντιλαμβανόμαστε ζητήματα ζωής και θανάτου που αφορούν όλους μας μέσα από επικίνδυνα και φονταμενταλιστικά ιδεολογήματα. Δεν είναι αστείο, δεν είναι αθώο.

Είναι επικίνδυνο.