Μιλάμε συχνά για τις επιθέσεις που δέχονται από τις φεμινίστριες οι άντρες που αντιτίθενται στον φεμινισμό. Τι γίνεται όμως με τις επιθέσεις που δέχονται οι γυναίκες που αντιτίθενται στον φεμινισμό. Ο κοινωνικός αποκλεισμός ήταν ιστορικά ένα από τα μεγαλύτερα εργαλεία των γυναικών και συνεχίζει να είναι ακόμα και σήμερα. Αυτό δεν είναι απλά ένα γεγονός που μπορεί κάποιος να διακρίνει διαβάζοντας ιστορία αλλά είναι πλέον και επιστημονικά αποδεδειγμένο. Αυτό είναι κάτι το οποίο είναι ευδιάκριτο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και πετυχαίνεται με διάφορες μεθόδους. Η συνηθέστερη είναι η μέθοδος της συκοφαντίας και του κουτσομπολιού. Η φεμινίστρια θα αποδώσει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά στο θύμα της, πχ μισογυνισμό και μετά θα επιτεθεί σε αυτά καλώντας τους υπόλοιπους θεατές να συμμετάσχουν στον δημόσιο ντροπιασμό, κάτι το οποίο πετυχαίνει μιας και οι περισσότεροι άντρες και γυναίκες φοβούνται πως εάν δεν το κάνουν θα στιγματιστούν και αυτοί με παρόμοιο τρόπο.
Στο πλαίσιο όμως της φεμινιστικής θεωρίας η γυναίκα δεν φέρει καμία ευθύνη για το οποιοδήποτε κυριολεκτικά θέμα που αφορά τις κοινωνίες μας, εκτός φυσικά και εάν δεν δηλώνει φεμινίστρια ή ακόμα χειρότερα τολμά να εκφράζει απόψεις που έρχονται σε αντίθεση με το φεμινιστικό δόγμα. Και εκεί είναι που για άλλη μια φορά τα δυο μέτρα και σταθμά του φεμινισμού έρχονται πάλι στην επιφάνεια. Σύμφωνα με την φεμινιστική θεωρία το γυναικείο βίωμα είναι αποκαλυπτικό και αληθινό επειδή διηγείται τις ιστορίες του από την πλευρά του καταπιεσμένου, σε αντίθεση με το αντρικό βίωμα που είναι τυφλό ως προς την καταπίεση που η πατριαρχία ασκεί στις γυναίκες. Εκτός και όταν το γυναικείο βίωμα αντιτίθεται στο φεμινιστικό δόγμα. Εκεί λοιπόν οι φεμινίστριες αναιρούν βολικά το γυναικείο βίωμα. Το βαφτίζουν μολυσμένο από την πατριαρχική δομή και το απαξιώνουν, το χλευάζουν και το θεωρούν φερέφωνο της πατριαρχίας. Οι γυναίκες που τολμούν να μιλήσουν κατά του φεμινισμού οριοθετούνται αυτόματα σε ποικίλα φεμινιστικά κουτάκια ντροπής για παράδειγμα pick me κορίτσια, και αυτόματα τους αποδίδονται φριχτοί χαρακτηρισμοί όπως αυτοί της φασίστριας ή του εσωτερικευμένου μισογυνισμού. Υπάρχουν κυριολεκτικά εκατοντάδες άρθρα στο ίντερνετ που εξηγούν πως οι γυναίκες αντιφεμινίστριες βλάπτουν τα δικαιώματα των γυναικών περισσότερο και από τους άντρες. Ο ντροπιασμός τους και η επικείμενη τιμωρία του κοινωνικού αποκλεισμού που οι γυναίκες πολύ καλά γνωρίζουν την δύναμη του, λειτουργούν αποτρεπτικά για τις γυναίκες που θέλουν να εκφραστούν ή εκφράζονται δημόσια για την μισανδρία. Φυσικά όπως ήδη είπαμε αυτό δεν είναι μια πρόσφατη στρατηγική αλλά κάτι που οι γυναίκες χρησιμοποιούσαν από πάντα ιστορικά για να ξεφορτωθούν τις αντιπάλους τους, στην Αίγυπτο, την Ρώμη, την αρχαία Ελλάδα και την Αμερική όπως θα δούμε σε άλλο άρθρο σύντομα. Για παράδειγμα στο Σάλεμ ένα τεράστιο ποσοστό των γυναικών που είχαν κατηγορηθεί για μαγεία και εκτελέστηκαν ως μάγισσες είχαν κατηγορηθεί από άλλες γυναίκες, κυρίως νεότερες. Οι πρακτικές τους ήταν ακριβώς ίδιες με σήμερα. Έχτιζαν ένα δίκτυο συκοφαντίας και μετέδιδαν την κατηγορία από αυτί σε αυτί. Η κατηγορία έπρεπε να γίνει αναγκαστικά πιστευτή από όσους την άκουγαν επειδή εάν δεν γίνονταν θα σήμαινε πως και αυτοί ήταν συνεργοί και άρα θα κατηγορούνταν και αυτοί για μαγεία. Οι Δίκες του Σάλεμ είναι διάχυτες από γυναίκες που κατηγορούσαν αδερφές, μητριές, ερωμένες, αντίπαλες, συγγενείς, συνεταίρους ακόμα και μικρά κορίτσια για λόγους συμφερόντων, πολιτικών ή και ακόμα απλής ζήλιας και φθόνου. Η συντριπτική πλειοψηφία των γυναικών δεν αυτοπροσδιορίζονται ως φεμινίστριες. Μόνο το 7% των ανθρώπων στην Αγγλία θεωρούν τους εαυτούς τους φεμινιστές. Μόνο το 9% των γυναικών και μόνο το 4% των αντρών. Μόνο το 8% των γυναικών στην Γερμανία αυτοπροσδιορίζονται ως φεμινίστριες. Ακόμα και στην Αμερική, την λίκνο του σύγχρονου φεμινισμού και ακόμα και σε ομάδες που ο φεμινισμός στοχεύει όπως οι μη λευκές γυναίκες, λίγες είναι αυτές που αυτοπροσδιορίζονται ως φεμινίστριες. Μόλις το 12% των ισπανόφωνων γυναικών, το 21% των αφροαμερικανών γυναικών, το 23% των γυναικών με ασιατική καταγωγή και το 26% των λευκών γυναικών. Παρόλα αυτά η άποψη της γυναίκας που δεν συνάδει με το φεμινιστικό δόγμα, αν και η πλειοψηφία συνεχίζεται να ντροπιάζεται και να κατηγορείται συστηματικά και δημόσια ως ανήθικη. Μια κοπέλα πρόσφατα ανέβασε ένα βίντεο στο ελληνικό youtube εξηγώντας γιατί δεν είναι φεμινίστρια. Σε κάποια από αυτά που έλεγε συμφωνούσα και σε κάποια όχι. Παρόλα αυτά στο τέλος της ημέρας είχε κάθε δικαίωμα να εκφράζεται δημόσια όσον αφορά την θέση της σε ένα ιδεολόγημα. Η επίθεση που δέχτηκε από τις φεμινίστριες και τους φεμινιστές ήταν αμείλικτη. Και οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ πως η λεκτική επίθεση σε μια αντιφεμινίστρια είναι σύμφωνα με τον φεμινισμό ανεκτή όταν γίνεται από άντρες. Έβλεπες δηλαδή άντρες να εξηγούν στην γυναίκα (να κάνουν δηλαδή αυτό που οι φεμινίστριες σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση θα ονόμαζαν mansplaining), έβλεπες άντρες να ντροπιάζουν, να υποβιβάζουν και να υποτιμούν την νοημοσύνη της κοπέλας και από κάτω τις φεμινίστριες να χειροκροτούν. Η φεμινιστική θεωρία για το γυναικείο βίωμα και φωνή πάνε φυσικά περίπατο και όλα επιτρέπονται για να φιμώσουν μια γυναίκα που απλά εκφράζει την άποψη της για την κοινωνία που ζει. Και σε αυτό το κομμάτι πιστεύω πως οι γυναίκες υποφέρουν περισσότερο από τους άντρες. Ο κοινωνικός αποκλεισμός που τους επιβάλλει ο φεμινισμός έχει μεγαλύτερο αντίκτυπο, οι κατηγορίες του εσωτερικευμένου μισογυνισμού τις βλάπτουν περισσότερο μιας και υπονοούν πως μισούν τους ίδιους τους τους εαυτούς. Και η άποψη τους δεν θεωρείται τυφλή ή παραστρατημένη. Όχι. Θεωρείται προδοσία. Οι γυναίκες που δεν διστάζουν να εκφέρουν την άποψη τους για τον παραλογισμό του φεμινισμού δημόσια είναι εξίσου θαρραλέες με οποιονδήποτε άντρα κάνει το ίδιο. Και το τίμημα που πληρώνουν είναι πολύ συχνά μεγαλύτερο.
コメント