Δημόσιο ψήφισμα έβγαλαν οι φεμινίστριες κατά της συνεπιμέλειας ξεχνώντας προσωρινά πως τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν βγαίνουν ποτέ για δημοψήφισμα αλλά θεωρούνται αυτονόητα για τους πολίτες ενός Δημοκρατικού κράτους. Πέρα από αυτό, στον λυσσαλέο πόλεμο που έχουν κηρύξει ενάντια των πατεράδων που δεν διεκδικούν τίποτα παραπάνω από το να συμμετέχουν ισόποσα στην ανατροφή και την ζωή των παιδιών τους, χρησιμοποιώντας τις γνωστές κουτσομπολίστικες τακτικές της παραπληροφόρησης και της συκοφαντίας, οι φεμινίστριες προσπαθούν να εκβιάσουν από την κυβέρνηση άλλη μια απόφαση που επηρεάζει τις ζωές εκατοντάδων χιλιάδων παιδιών και πατεράδων.
Ας δούμε όμως τι έχουν να μας πουν.
“Είμαστε ενάντια σε κάθε νομοθεσία που θέλει να ορίσει τον τρόπο και τους όρους που θα ζούμε. Είμαστε εδώ να διεκδικήσουμε την ελευθερία των επιλογών μας. Είμαστε εδώ να προστατεύσουμε ένα νομοσχέδιο που αόμματα θα καθορίσει την ζωή των ανήλικων παιδιών μας”.
Εδώ οι φεμινίστριες μας εξηγούν πως είναι ενάντια σε κάθε νομοθεσία που θέλει να ορίσει τον τρόπο και τους όρους που θα ζούμε. Μας εξηγούν δηλαδή ξεκάθαρα πως αρνούνται να ενταχθούν στο εύνομο κομμάτι μιας Δημοκρατικής χώρας και πως δεν θα ακολουθούν τους νόμους που αυτό ορίζει. Φυσικά κανένα πρόβλημα δεν είχαν οι φεμινίστριες όταν για δεκαετίες οι πατεράδες αναγκάζονταν να ακολουθούν “νομοθεσίες που όριζαν τον τρόπο και τους όρους με τους οποίους ζούσαν” επειδή αυτό τις βόλευε. Κανένα πρόβλημα δεν είχαν όταν οι γυναίκες μπορούσαν να απαγάγουν νόμιμα τα παιδιά από τους πατεράδες τους και να τους αποκόβουν από τις ζωές τους.
“Είμαστε ΥΠΕΡ της συναινετικής συνεπιμέλειας εφόσον υπάρχουν οι προδιαγραφές και η συναίνεση και των δύο γονέων. Δεν επιτρέπουμε να διαστρεβλωθεί η θέση μας επι αυτού. Ο θεσμός της συνεπιμέλειας οφείλει να λειτουργεί υπέρ των συμφερόντων-αναγκών και επιθυμιών κάθε παιδιού και κάθε μητέρας”.
Εδώ οι φεμινίστριες μας εξηγούν πως είναι απλά υπέρ στο να γίνεται αυτό που ήδη γίνεται μέχρι στιγμής. Δηλαδή να αποφασίζει η μητέρα αποκλειστικά για το πια σχέση θα έχει το παιδί με τον πατέρα, κάτι που εξάλλου κάνουν εντελώς ξεκάθαρο γράφοντας “Ο θεσμός της συνεπιμέλειας οφείλει να λειτουργεί υπέρ των συμφερόντων-αναγκών και επιθυμιών κάθε παιδιού και κάθε μητέρας”. Όχι αγαπητές φεμινίστριες. Ο θεσμός της συνεπιμέλειας οφείλει να λειτουργεί υπέρ των συμφερόντων-αναγκών και επιθυμιών κάθε παιδιού, μητέρας και πατέρα”. Και πατέρα.
“Λέμε ΟΧΙ στην ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΣΥΝΕΠΙΜΕΛΕΙΑ. Σε ένα δημοκρατικό καθεστώς όπου υπάρχει η δυνατότητα σαν επιλογή της συναινετικής συνεπιμέλειας θέτουμε το ερώτημα:ποιοι είναι αυτοί που ΑΠΑΙΤΟΥΝ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ συνεπιμέλεια, θέλουν δηλαδή να εξαναγκάσουν συνήθως την πρώην σύζυγο σε συνεπιμέλεια;Προφανώς αυτοί που έχουν χάσει ή δεν έχουν καμία ελπίδα για συναινετική συνεπιμέλεια λόγω συμπεριφοράς; Μήπως είναι αυτοί οι ίδιοι πατεράδες που δεν διστάζουν να κακοποιήσουν την πρώην σύζυγο στο προαύλιο του σχολείου μπροστά στα μάτια όλων των γονέων αλλα και των ίδιων τους των παιδιών”;
Ένα Δημοκρατικό καθεστώς αγαπητές φεμινίστριες φροντίζει για τα δικαιώματα ΟΛΩΝ των πολιτών του συμπεριλαμβανομένων και των πατεράδων και αυτά τα αυτονόητα δικαιώματα, για παράδειγμα το δικαίωμα στην συμμετοχή του παιδιού τους, πρέπει να καταχωρηθούν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που έχουν κατοχυρωθεί και τα υπόλοιπα ανθρώπινα δικαιώματα στις Δημοκρατικές δυτικές κοινωνίες μας. Τα “προφανώς” σας και τα “μήπως” σας είναι απλές συκοφαντίες που προσπαθούν να συγκαλύψουν την μισανδρική σας απόρριψη βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων των αντρών. Μήπως ή και προφανώς είναι οι ίδιες αυτές φεμινίστριες που βιάζονται να δικαιολογήσουν όλες αυτές τις μητέρες που πνίγουν τα παιδιά τους ή τα πετάνε στα σκουπίδια και από μπαλκόνια;
“Κατά την διάρκεια του πρώτου εγκλεισμού τον Μάρτη του 2020 από τις μαρτυρίες της ίδιας της αστυνομίας η ελληνική κοινωνία συνειδητοποίησε ότι στρουθοκαμηλίζει μπροστά στο γεγονός της αυξημένης ενδοοικογενειακής βίας όπου ήρθαν στην επιφάνεια πολυάριθμα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας που ασφαλώς ποτέ δεν έφτασαν ή θα φτάσουν στις αίθουσες των δικαστηρίων. Με την υποχρεωτική συνεπιμέλεια θα πετύχουμε την διαιώνιση του κακοποιητικού περιβάλλοντος καθώς δεν θα υπάρχει πλέον καμία διέξοδος από αυτό.Υποχρεωτικά δύο άνθρωποι που αδυνατούν να συζούν και να συναποφασίζουν θα πρέπει να το κάνουν ακόμη και μετά από το διαζύγιο και το κόστος θα το πληρώσουν τα παιδιά , η επόμενη γενιά, η μελλοντική ελληνική κοινωνία ενώ κάποιοι θα ισχυρίζονται ότι πράττουν με οδηγό το συμφέρον τους”.
Κατά την διάρκεια του πρώτου εγκλεισμού τον Μάρτη του 2020 τρεις γυναίκες ήταν αυτές που δολοφόνησαν τους συντρόφους τους στο σπίτι και όχι το αντίστροφο. Πολυάριθμα είναι τα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας που βιώνουν οι άντρες από τις συντρόφους τους στην Ελλάδα και που ποτέ δεν έρχονται στην επιφάνεια επειδή δεν υπάρχουν φορείς καταγραφής τους. Παρά το γεγονός του ότι 3 στους 10 παντρεμένους άντρες κακοποιούνται σωματικά από τις συντρόφους τους και 7 στους 10 ψυχολογικά. Και φυσικά πριν και μετά τον πρώτο εγκλεισμό δεν έλειπαν οι μητέρες που κακοποιούσαν τα παιδιά τους, τα κλείδωναν στο σπίτι ή απλά τα σκότωναν.
Το μόνο κόστος που θα πληρώσουν τα παιδιά είναι το σύνδρομο της μοχθηρής μητέρας, στο οποία οι μητέρες συχνά τα υποβάλλουν.
“Καταγγέλλουμε ότι έχουν δοθεί ψευδή στοιχεία όσον αφορά τα ποσοστά που έχει εφαρμοστεί η συνεπιμέλεια σε πρώην ζευγάρια με θετικά αποτελέσματα, αφού τα ποσοστά αυτά αφορούν μόνο περιπτώσεις οπου η συνεπιμέλεια γίνεται συναινετικά από τους δύο γονείς και όχι υποχρεωτικά, εξαναγκάζοντας τον έναν εκ των δύο”.
Να καταγγείλουμε κι εμείς με την σειρά μας όλα αυτά τα στοιχεία των επιστημονικών μελετών που έχουν γίνει εδώ και δεκαετίες και που δείχνουν τα φριχτά αποτελέσματα της ανατροφής των παιδιών χωρίς τον πατέρα τους.
Σύμφωνα με το Υπουργείο Δικαιοσύνης της Αμερικής λοιπόν:
Το 63% των αυτοκτονιών αφορούν νέους και παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς πατέρα.
Το 90% των παιδιών και των νέων που το σκάνε από το σπίτι ή που είναι άστεγα μεγαλώνουν χωρίς πατέρα.
Το 85% των παιδιών που παρουσιάζουν συμπεριφορικά προβλήματα μεγαλώνουν χωρίς πατέρα.
Το 39% των παιδιών που παρατάνε το σχολείο μέχρι μέχρι την ηλικία των 16 μεγαλώνουν χωρίς πατέρα.
Το 71% των νέων που παρατάνε το σχολείο μετά τα 16 μεγαλώνουν χωρίς πατέρα.
Το 70% των νέων σε φυλακές ανηλίκων μεγαλώνουν χωρίς πατέρα.
Το 75% των ενήλικων που έχουν εξάρτηση σε ουσίες μεγάλωσαν χωρίς πατέρα.
Το 75% των βιαστών που έχουν διαγνωσθεί με εκτοπισμένο θυμό προς την μητέρα μεγάλωσαν χωρίς πατέρα.
Επιπλέον τα αγόρια που μεγάλωσαν χωρίς πατέρα είναι δυο φορές πιο πιθανό να καταλήξουν στην φυλακή, και η συχνότητα του φαινόμενου είναι ανεξάρτητη από άλλα χαρακτηριστικά όπως φυλή, οικονομική κατάσταση, μόρφωση του γονέα και την περιοχή που μεγάλωσε.
Τέλος σε μία έκθεση του Υπουργείου Υγείας της Αμερικής εξηγείται το πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος του πατέρα στην ανατροφή των παιδιών. Τα αγόρια είναι λιγότερο πιθανό να είναι επιθετικά, ενώ τα κορίτσια είναι περισσότερο πιθανό να δημιουργήσουν αυτοπεποίθηση. Επίσης σε αντίθεση με την πατριαρχική παραμύθα, βοηθούν τα αγόρια να αναπτύσσουν σεβασμό προς τις γυναίκες την ίδια στιγμή που βοηθούν τα κορίτσια να αισθάνονται άνετα ανάμεσα σε άντρες.
"Καταγγέλλουμε το ότι στο προτεινόμενο νομοσχέδιο η άποψη του παιδιού σχετικά με τις σημαντικές αποφάσεις που αφορούν τη ζωή του, θα λαμβάνεται υπόψη, αποκλειστικά και μόνο με την προϋπόθεση πως δεν αποτελεί προϊόν καθοδήγησης ή υποβολής, ενώ καλώς γνωρίζουμε πως οι μπαμπάδες χτίζουν εδώ και καιρό το αφήγημα της υποτιθέμενης αποξένωσης εκ μέρους των μαμάδων, μηνύοντάς τες ψευδώς, με σκοπό να επηρεάσουν τους δικαστές και να καλύψουν με αυτό τον τρόπο την βία που οι ίδιοι ασκούν. Έτσι, από υποκείμενο δικαίου, το παιδί καθιστάται αντικείμενο δικαίου χωρίς καμία βούληση. Η υποχρεωτική συνεπιμέλεια έρχεται σε σύγκρουση με την Σύμβαση της Κων/λης όπου ξεκάθαρα δεν επιτρέπει την επικοινωνία του τέκνου με τον γονέα που δρά κακοποιητικά είτε άμεσα είτε έμμεσα προς αυτό κάνοντάς το θεατή κακοποιητικών συμπεριφορών, όπως επίσης επιβάλλει να λαμβάνεται υπόψη σε θέματα επικοινωνίας,γονικής μέριμνας και επιμέλειας. Αυτήν τη στιγμή, η πολιτεία δεν διακόπτει, επιτρέπει και συνεχίζει την επικοινωνία μεταξύ του τέκνου και του κακοποιητικού γονέα όπως αντίθετα πιστεύουμε οι πολίτες που δεν έχουμε εμπλακεί σε κάποια παρόμοια υπόθεση. Διεκδικούμε να γίνεται εκτίμηση για το πραγματικό συμφέρον του παιδιού,να οριστούν κριτήρια μεταξύ των οποίων η άσκηση ενδοοικογενειακής βίας, αλλά και η εώς της διάσπασης της συμβίωσης σχέση του κάθε γονέα με το παιδί”.
Εδώ οι φεμινίστριες αρχίζουν για άλλη μια φορά τα θεωρητικά τους άμπρα κατάμπρα, μαντεύοντας την μοίρα των παιδιών ξεχνώντας βολικά πως ο Κλάδος Κλινικής Ψυχολογίας και Ψυχολογίας της Υγείας της Ελληνικής Ψυχολογικής Εταιρείας, έχοντας μελετήσει τα σχετικά επιστημονικά δεδομένα για την ανατροφή των παιδιών από έναν ή και τους δύο γονείς σε περίπτωση διαζυγίου των τελευταίων, τάσσεται υπέρ της συνεπιμέλειας. Ξεχνώντας βολικά πως υπέρ της συνεπιμέλειας τάσσεται επίσης και ο Σύλλογος Ελλήνων Κοινωνιολόγων, ο Σύνδεσμος Κοινωνικών Λειτουργών Ελλάδας, όπως και ο Συνήγορος του Παιδιού. Όλοι δηλαδή οι επιστημονικοί φορείς που μπορούν να τοποθετηθούν ορθά ως προς το καλό των παιδιών, τάσσονται σύσσωμα υπέρ της συνεπιμέλειας. Παρόλα αυτά οι φεμινίστριες για μια ακόμα φορά στρέφονται κατά της επιστήμης, την αμφισβητούν και επιθυμούν οι νομοθεσίες να λαμβάνουν υπόψιν τους τις θεωρίες συνωμοσίας τους και όχι τα πονήματα και τις αποφάσεις επιστημόνων.
“Η υποχρεωτική συνεπιμέλεια θα παρεμπόδιζε και θα απέτρεπε τα διαζύγια διαταραγμένων γάμων μιας και η μητέρα και στις δύο περιπτώσεις δεν θα μπορεί να προστατέψει τα παιδιά της από το κακοποιητικό περιβάλλον και επιπλέον θα πρέπει στην περίπτωση που προβεί σε διαζύγιο να το πληρώσει με τον χρόνο της,ψυχική εξουθένωση και χρήμα που το πιθανότερο να μην έχει”.
Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τους πατέρες. Όπως δείξαμε πιο πάνω 3 στους 10 άντρες στην Ελλάδα κακοποιούνται σωματικά από τις συντρόφους τους και 7 στους 10 ψυχολογικά.
“Οι πατέρες που διεκδικούν υποχρεωτική συνεπιμέλεια, καταγγέλλουν την παραβίαση δικαστικών αποφάσεων υποκρύπτοντας ότι ένα μεγάλο ποσοστό αυτών είναι καταγγελίες γυναικών για ΠΑΡΑΒΙΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΔΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ ΑΠΟ ΠΑΤΕΡΕΣ”.
Αυτό μας το λένε οι ίδιες φεμινίστριες που πριν λίγο μας έλεγαν πως δεν συμφωνούν στην υποχρεωτική συνεπιμέλεια. Όταν ένας πατέρας δηλαδή προσπαθεί να δει το παιδί του για παραπάνω από τα τρία λεπτά που η μητέρα αποφάσιζε πως του αρκεί ως χρόνος επίσκεψης, χαρακτηρίζεται ως το ίδιο παράνομος με μια γυναίκα δεν του δίνει καν αυτό τον ελάχιστο χρόνο για να το δει.
“Το υποψήφιο νομοσχέδιο που δεν προνοεί και έχει τόσα μελανά σημεία και γνωρίζοντας ότι θα προκαλέσει αναρίθμητα προβλήματα , καλεί τους πολίτες να τα λύσουν στις αίθουσες των δικαστηρίων και εδώ θα θέλαμε να επισημάνουμε ότι αυτόματα μετατρέπει τις μητέρες σε θύματα, οι οποίες συνήθως είναι οι πιο ευάλωτες οικονομικά και δεν θα έχουν κανένα εφόδιο να ορθώσουν το ανάστημά τους και να ζητήσουν δικαιοσύνη βάζοντάς τες να υποκύπτουν και να ανέχονται είτε σωματική είτε ψυχολογική είτε άλλης μορφής κακοποίηση".
Οι παράλογες απαιτήσεις των φεμινιστριών που δεν θέλουν να χάσουν την προνομιακή τους μεταχείριση στα δικαστήρια επιμελειών δεν είναι “μελανά σημεία” στο υποψήφιο νομοσχέδιο. Εδώ επίσης τίθεται τεράστιος ηθικός εκβιασμός που αποσκοπεί στην μεροληψία της απόφασης για το νομοσχέδιο. Απλά υποθέσεις, περισσότερες υποθέσεις, η λέξη “κακοποίηση” αντικαθιστά την λέξη “δίκαιο” για να δημιουργήσει εντυπώσεις και φυσικά οι φεμινίστριες ξεχνούν πως πιο ευάλωτος οικονομικά είναι ο πατέρας ο οποίος με έναν βασικό μισθό προσπαθεί εκτός από το να ζήσει ο ίδιος, να καλύψει τις διατροφές και πολύ συχνά τις παράλογες απαιτήσεις των πρώην γυναικών τους που συχνά επιλέγουν να μην δουλεύουν ενώ μπορούν. Ξεχνούν βολικά επίσης τους χιλιάδες άντρες που έχουν οδηγηθεί σε αυτοκτονία ή αστεγία από την οικονομική εξάντληση που υποφέρουν από τις διατροφές.
“Δυστυχώς οι πατεράδες στο μεγαλύτερο ποσοστό τους θυμούνται την ιδιότητά τους μόνο για τα δικαιώματά τους ενώ την ξεχνούν παντελώς για τις υποχρεώσεις τους . Οι περισσότεροι επικαλούνται υποτιθέμενη ανεργία ή δηλώνουν ελάχιστο εισόδημα ώστε να αποφύγουν να συνεισφέρουν με μια αξιοπρεπή διατροφή για το πολυαγαπημένο τους όπως λένε τέκνο. Βρισκόμαστε λοιπόν στη δύσκολη θέση να πρέπει να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας με καμία ή σχεδόν καμία οικονομική βοήθεια, ενώ παράλληλα πρέπει να ανταπεξέλθουμε σε όλον αυτόν τον οικονομικό πόλεμο που μας κάνουν οι στοργικοί πατεράδες μέσω δικαστηρίων με ψευδείς κατηγορίες (σε μια νύχτα γίναμε όλες οι μητέρες αποξενώτριες γιατί όπως λένε είμαστε δικτάτορες των παιδιών μας που τους απαγορεύουμε να δουν τους πατέρες τους ενάντια στην θέλησή τους). Καταγγέλουμε αυτές τις ομάδες αντρών σαν lobby αντρών που το κίνητρό τους είναι η εκδίκηση προς τις μητέρες και φυσικά το να μην πληρώνουν έστω και αυτήν την πενιχρή διατροφή . Τέλος, οι οικονομικά ευάλωτες μητέρες θα στερηθούν ακόμη και αυτά τα μικρά επιδόματα που έπαιρναν μέχρι τώρα. Επιμένουμε στον καθορισμό της διατροφής βάσει εισοδημάτων και όχι με άλλα παραπλανητικά κριτήρια. Η διατροφή είναι δικαίωμα του παιδιού στην ευμάρεια και κάλυψη αναγκών του καθώς και την εκπλήρωση επιθυμιών του".
Περισσότερη συκοφαντία χωρίς φυσικά κανένα απολύτως στοιχείο να προσφέρεται από την πλευρά των φεμινιστριών για τους ισχυρισμούς τους. Επίσης η εκδίκηση είναι το κίνητρο των γυναικών στην συντριπτική τους πλειοψηφία. Δεν έχει ονομαστεί εξάλλου “σύνδρομο της μοχθηρής μητέρας” ή “σύνδρομο της Μήδειας” τυχαία. Ουκ ολίγες είναι επίσης οι μητέρες που δολοφονούν τα παιδιά τους από εκδίκηση προς τον πατέρα.
“Για τις μητέρες που είναι αποφασισμένες τις περιμένει ένας γολγοθάς δικαστηρίων στερώντας τα παιδιά τους για να ανταπεξέλθουν οικονομικά. Με αυτήν την πρόταση αναμένεται αύξηση των δικαστηρίων με γεωμετρική πρόοδο και φυσικά ολέθριες συνέπειες στην ψυχολογία των μητέρων και των παιδιών . Ζητάμε την υλοποίηση του νομου του 1983, να έχουμε οικογενειακά δικαστήρια και κοινωνικές δομές που θα μπορούν να συμβάλλουν στην επίλυση των διαφορών ώστε να αποφευχθούν τα περιττά δικαστήρια”.
Τα ίδια ισχύουν και για τους πατεράδες που καταλήγουν σε αστεγία ή και αυτοκτονούν εξαιτίας της οικονομικής εξάντλησης στην οποία τους αναγκάζουν διατροφές και μητέρες που αρνούνται να δουλέψουν. Για την ψυχολογία των παιδιών δεν μπορούν να εκφέρουν θέση οι φεμινίστριες. Θέση επίσημη έχει πάρει όπως είπαμε υπέρ της συνεπιμέλειας ο Κλάδος Κλινικής Ψυχολογίας και Ψυχολογίας της Υγείας της Ελληνικής Ψυχολογικής Εταιρείας. Των επιστημόνων την κρίση θα ακούμε όσον αφορά την ψυχική υγεία των παιδιών και όχι των φεμινιστριών.
“Η εναλλασσόμενη κατοικία θα είναι καταστροφική για τον ψυχισμό των παιδιών ,αφού η ρυθμική εναλλαγή χώρου και γονέα θα τους φέρει όχι μόνο σύγχυση αλλά θα βρεθεί στη μέση του πεδίου της μάχης ανήμπορο να δέχεται πυρά. Οι γονείς συνήθως χωρίζουν λόγω των διαφορών τους, διαφορές σε ιδέες, αξίες, διαφωνίες για προτιμήσεις ως προς τον τρόπο ζωής, συνήθειων, ακόμη και στην εκπαίδευση τον παιδιών και τον τρόπο διαβάσματος.Το παιδί θα βιώνει μια διπολική κατάσταση, αλλάζοντας κατοικία, όλα τα παραπάνω, αλλά και οικονομικό status αφού οι πατέρες επιθυμούν να συνεισφέρει ο κάθε γονέας μόνο με τις δικές του δυνατότητες κατά την διάρκεια που το παιδί θα φιλοξενείται από τον κάθε γονέα, μιάς και πλέον θα είναι νομάς χωρίς σταθερή κατοικία και θα μεταφέρεται από το ένα σπίτι στο άλλο παρά την θέλησή του, όπου με έναν χτύπο του ρολογιού θα μετατρέπεται από σταχτοπούτα σε πριγκιπόπουλο και το αντίστροφο. Τα παιδιά χρειάζονται σταθερότητα και στέγη-έδρα. Το πλαίσιο που προτείνεται από το νομοσχέδιο, προκαλεί σύγχυση και αβεβαιότητα σε κάθε ανήλικο πλάσμα. Στην ουσία το παιδί θα μεγαλώνει ανάμεσα σε δύο πομπούς διαφορετικών πληροφοριών και θα καλείται να προσαρμόζεται σε τακτά χρονικά διαστήματα στο εκάστοτε περιβάλλον που το τρέφει”.
Για την ψυχολογία των παιδιών δεν μπορούν να εκφέρουν θέση οι φεμινίστριες. Θέσει επίσημη έχει πάρει όπως είπαμε υπέρ της συνεπιμέλειας ο Κλάδος Κλινικής Ψυχολογίας και Ψυχολογίας της Υγείας της Ελληνικής Ψυχολογικής Εταιρείας, όπως και ο και ο Σύλλογος Ελλήνων Κοινωνιολόγων, ο Σύνδεσμος Κοινωνικών Λειτουργών Ελλάδας, όπως και ο Συνήγορος του Παιδιού. Των επιστημόνων την κρίση θα ακούμε όσον αφορά την ψυχική υγεία των παιδιών και όχι τις εικασίες των φεμινιστριών.
“Η στατιστική έρευνα από τον δείκτη ισότητας στην Ελλάδα, έχει δείξει ότι από το 2005 μέχρι τώρα η οικογενειακή φροντίδα από την πλευρά του πατέρα έχει μειωθεί. Μέχρι σήμερα τα παραδείγματα φροντίδας των πατέρων εντός γάμου- φαίνονται να είναι ελάχιστα. Ιστορικά, αλλά μέχρι και σήμερα οι πατέρες – άντρες βρίσκονται αποφορτισμένοι από την οικιακή εργασία, απομακρυσμένοι από την διαδικασία φροντίδας των παιδιών, αυτός άλλωστε είναι και ένας πολύ βασικός λόγος προστριβής στο ζευγάρι που οδηγεί στο διαζύγιο.Γιατί λοιπόν να δοθούν τα παιδιά έστω και για περισσότερο χρόνο συγκριτικά με το παρελθόν και πολύ περισσότερο για συνεπιμέλεια στον γονέα που ανταποκρίνεται λιγότερο στις ανάγκες τους, ενώ η μητέρα είναι διαθέσιμη και έχει αποδείξει έμπρακτα ότι τις υπερκαλύπτει; Ειδικά όταν ο γονιός πατέρας θυμάται τα δικαιώματά του και επιλεκτικά τις υποχρεώσεις του μόνο μετά την λήξη του γάμου και όχι κατά την διάρκειά του; Είναι άραγε πραγματικά μια τέτοια απόφαση για το συμφέρον του παιδιού; Και μήπως τελικά εδώ φαίνεται η επιπολαιότητα που διακρίνει αυτό το νομοσχέδιο που ενώ η κοινωνία μας δεν είναι έτοιμη να υποστηρίξει την συνεπιμέλεια κατανέμοντας τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις της γονεϊκότητας ισάξια και στους δύο γονείς, θέλει να το κάνει βεβιασμένα.Οι μητέρες ενώνουμε τις φωνές μας και λέμε ότι εάν θέλουν να διεκδικήσουν συνεπιμέλεια, θα πρέπει να αποδείξουν εμπράκτως οι πατέρες ότι έχουν την διάθεση και θέλουν να προσφέρουν φροντίδα στα παιδιά τους πραγματικά όπως οι μητέρες και αυτό να φαίνεται από έρευνες και στατιστικές. Μόνο τότε μπορούμε να δεχθούμε ότι είμαστε έτοιμοι σαν λαός να θέσουμε σε εφαρμογή την συνεπιμέλεια σε τέτοιον βαθμό και πάντα εξετάζοντάς το κατά περίπτωση”.
Τίποτα από αυτά δεν έχει αποδείξει έμπρακτα η μητέρα. Χιλιάδες παραδείγματα παππούδων που μεγαλώνουν τα εγγόνια τους αντί για τις μητέρες τους, μητέρων που τα κλειδώνουν σπίτι όπως είδαμε πιο πάνω, γεμάτες οι δομές φιλοξενίας που απασχολούν παιδιά μονογονεικών οικογενειών. Μια χαρά είναι έτοιμη η κοινωνία μας να υποστηρίξει και τους πατέρες που θέλουν να κάνουν ακριβώς το ίδιο, είναι οι φεμινίστριες που δεν θέλουν να το επιτρέψουν αυτό επειδή έτσι καταρρέει το πατριαρχικό τους αφήγημα και χάνουν τα αποκλειστικά προνόμια τα οποία τους προσφέρει η κοινωνία μας εδώ και δεκαετίες.
“Σχετικά με το επιχείρημα ότι οι μητέρες θα κερδίσουν χρόνο από τη ζωή τους εάν στην ουσία τους πάρουν τα παιδιά τους, έχουμε να απαντήσουμε ότι είμαστε ικανές να διεκδικήσουμε ό,τι επιθυμούμε και εδώ φαίνεται πόσο φασιστικά θέλουν να μας επιβάλλουν ακόμη και το τι να θέλουμε! Φωνάζουμε λοιπόν ότι αυτό που διεκδικούμε είναι το δικαίωμά μας να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας ανεμπόδιστα”.
Όχι. Εδώ φαίνεται πόσο φασιστικά εδώ και δεκαετίες είχατε αποκλείσει τους πατεράδες από το να συμμετέχουν στην ανατροφή των παιδιών τους και πόσο φασιστικά επιμένετε να μην αλλάξει αυτής η φασιστική σας πρακτική. Οι πατεράδες είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ανατροφής των παιδιών και όχι "εμπόδιο" όπως τους χαρακτηρίζετε. Είδαμε επίσης πιο πάνω όλες αυτές τις έρευνες που έδειξαν πως τα παιδιά που μεγαλώνουν "ανεμπόδιστα" χωρίς το πατρικό πρότυπο οι μητέρες καταλήγουν σε τεράστια ποσοστά σε φυλακές, εγκλήματα, ναρκωτικά, αστεγία, εγκατάλειψη μόρφωσης και βιασμούς.
"Λέμε ένα μεγάλο ΟΧΙ στην χρησιμοποίηση του αντιεπιστημονικού συνδρόμου γονεϊκής αποξένωσης το οποίο όχι μόνο δεν αναγνωρίζεται από επιστημονικούς φορείς αλλα και από πολλά δικαστήρια του εξωτερικού. Όπου λάθος εκτιμήσανε και το χρησιμοποίησαν είχαν ολέθρια αποτελέσματα,όπως στη Αμερική (βλ. kellys law)· Ζητάμε την απόσυρση του νομοσχεδίου γιατίΑ)το κύριο μέλημα αυτών των πατέρων είναι ο έλεγχος και το ότι θέλουν να εδραιώσουν την εξουσία τους επάνω στις μητέρες και τα παιδιά.Β)το παρόν νομοσχέδιο είναι άκυρο, καθώς αρχικά είχε δοθεί άλλο νομοσχέδιο στο οποίο εργάστηκε η νομοπαρασκευαστική και το παρόν δόθηκε αφού τελείωσε τις εργασίες της με εκείνο. Είναι μια πρόταση αυθαίρετη που δεν της έγινε καμία κριτική και έλεγχος και με υπόγειο τρόπο έφτασε πρό των πυλών για να ψηφιστεί”.
Καθόλου αντιεπιστημονικό δεν είναι το σύνδρομο αποξένωσης που έχει παρατηρηθεί πως συχνά υποβάλλουν μητέρες στα παιδιά τους. Οι φεμινίστριες κάνουν απλά cherry picking σε μερικές από τις χιλιάδες υποθέσεις για να υποστηρίξουν πως κάτι που έχει παρατηρηθεί εδώ και δεκαετίες ως φαινόμενο και εδώ και δεκαετίες χρησιμοποιείται στο νομικό πλαίσιο άλλων χωρών, δεν ισχύει. Επίσης καθόλου “αυθαίρετη” δεν είναι σαν πρόταση μιας και έχει απαιτηθεί από το Συμβούλιο της Ευρώπης και πως οτιδήποτε αντίθετο θεωρείται βάση του Συμβουλίου της Ευρώπης “καταπάτηση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Διάκρισης λόγω φύλου κατά των πατέρων”. Πιο συγκεκριμένα το Συμβούλιο της Ευρώπης καλεί της χώρες μέλη του να “διασφαλίσουν ότι οι γονείς έχουν ίσα δικαιώματα απέναντι στα παιδιά τους σύμφωνα με τη νομοθεσία και τη διοικητική πρακτική, ότι κάθε γονέας έχει το δικαίωμα ενημέρωσης και γνώμης για σημαντικές αποφάσεις που αφορούν τη ζωή και την ανάπτυξη των παιδιών τους, πάντα σύμφωνα με το υπέρτερο συμφέρον των παιδιών¨. Και να “απαλείψουν από τη νομοθεσία τους κάθε ανισότητα που βασίζεται στην οικογενειακή κατάσταση των γονέων συμπεριλαμβανομένων των γονέων που έχουν προχωρήσει στην πράξη αναγνώρισης τέκνου”.
“Γνωρίζουμε ότι ο αγώνας που θα δώσουμε δεν διεξάγεται επί ίσοις όροις”.
Ναι φυσικά και δεν διεξάγεται επί ίσοις όροις μιας και για δεκαετίες το δικαστικό σύστημα λειτουργούσε μεροληπτικά υπέρ των γυναικών στο θέμα των επιμελειών με το να τους δίνει σε ποσοστό 90.6% την επιμέλεια των παιδιών. “Έχουμε μπροστά μας ένα λόμπι «σημαντικών» ανδρών. Έχουμε την κυβέρνηση και κράτος που θα νομοθετήσει εν καιρώ lockdown για να μην παραχωρήσει κανένα χώρο στο δημόσιο αντίλογο και στην δίκαιη αντίδραση απέναντι στο νομοσχέδιο- έκτρωμα”. Περισσότερες συνωμοσιολογίες. Κανένα “λόμπι σημαντικών αντρών” δεν κρύβεται πίσω από την απλή και φυσική επιθυμία των πατεράδων να συμμετέχουν ισότιμα, βάση του νόμου και των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους στην ανατροφή των παιδιών τους. Επίσης πως μπορεί να κρύβεται κάποιο “λόμπι σημαντικών αντρών” σε μια χώρα που το ποσοστό γυναικών στα Διοικητικά Δικαστήρια φτάνει το 72% και στα Ειρηνοδικείο φτάνει το 80.3% και που εδώ και δεκαετίες ευνοεί κατά 90.6% τις γυναίκες στα θέματα των επιμελειών; “Εν καιρώ Λοκντάουν και απομόνωσης το κράτος αποφασίζει να διαμορφώσει το μέλλον των επόμενων γενναίων, την δική μας ζωή, το δικό μας σώμα. Εμείς γνωρίζουμε καλά ότι οι ‘’ενεργοί μπαμπάδες’’ ουδέποτε κινητοποιήθηκαν για τα παιδιά τους , είναι στείρο μίσος και έχθρα απέναντι σε κάθε μάνα που παλεύει καθημερινά να επιβιώσει στο σήμερα.Είναι οι άνθρωποι που αρνούνται χρόνια να συμμετέχουν στην φροντίδα και προστασία των παιδιών. Είναι εκείνοι που μας χτυπούν αλύπητα με την κοινωνική κατακραυγή για κάθε βήμα που κάνουμε μακριά τους. Είναι εκείνοι που μας βλέπουν ως αντικείμενα αναπαραγωγής και κτήμα τους για μια ζωή αφού για μια στιγμή βρεθήκαμε στην ζωή τους. Εκείνοι που χρησιμοποιούν υβριστικό λόγο και δεν έχουν καμία εκτίμηση στον ρόλο της μητέρας. Είναι εκείνοι που παίζουν με τις όμορφες λέξεις της γλώσσας μας και χρησιμοποιούν τα δικαιώματα των παιδιών μας, παραπλανώντας κοινό και επώνυμους προς έναν σκόπιμα ΑΣΑΦΩΣ καθορισμένο στόχο ώστε να πετύχουν υπόγεια συμφέροντα. Θέλουμε να στείλουμε τους χαιρετισμούς και την αμέριστη συμπαράστασή μας σε κάθε μάνα και γυναίκα που παλεύει να ζήσει την εαυτή και τα παιδιά της, κόντρα στις απειλές, στο φόβο, στο κοινωνικό γίγνεσθαι που την τσακίζει και την απομονώνει. Θέλουμε να στείλουμε τους χαιρετισμούς μας και την αγάπη μας σε όσες κατάφεραν να βρουν ισορροπία και να ορθοποδήσουν παρά τις αντιξοότητες και δυσκολίες. Ο ΑΓΩΝΑΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΟΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣ. ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ. Τέλος, καλούμε κάθε επιστημονικό φορέα να τοποθετηθεί και να πάρει θέση. Είναι χρέος των εργαζομένων στην δικαιοσύνη, των επιστημόνων ιατρών, των θεραπευτών και ψυχιάτρων, των κοινωνικών λειτουργών, των εκπαιδευτικών, των ειδικών και μη – να πάρουν θέση. Το να αντιλαμβανόμαστε τι συμβαίνει και να σιωπούμε είναι συνέργεια. Σας χρειαζόμαστε στο πλευρό μας”. Περισσότερη αστοιχείωτη συκοφαντία απέναντι αντρών που προσπαθούν να συμμετέχουν στην ζωή των παιδιών τους. Το μόνο στείρο μίσος και έχθρα είναι πλέον αναγνωρισμένα χαρακτηριστικά των φεμινιστριών απέναντι στους άντρες. Αυτές είναι που εδώ και μήνες έχουν εξαπολύσει μια ανελέητη συκοφαντική επίθεση στους πατεράδες που αγωνίζονται για το αυτονόητο και που έχουν με το μέρος τους σύσσωμη την επιστημονική κοινότητα και τις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπως εξάλλου και της απλής λογικής που δείχνει περίτρανα πως τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα τους βάλλονται κάτω από τις τωρινές συνθήκες επιμέλειας. Είναι οι φεμινίστριες που παίζουν όπως πάντα με τις λέξεις και την γλώσσα για να παραπλανήσουν και να διαιωνίσουν ένα μισανδρικό καθεστώς που καθιστά τον άντρα μια σκιά στην ανατροφή του ίδιου του του παιδιού εξαιτίας της μεροληπτικής νομοθεσίας που βασίστηκε στο μίσανδρο αφήγημα φεμινιστριών. Οι επιστημονικοί φορείς έχουν ήδη πάρει θέση αγαπητές μίσανδες. Και η επίσημη θέση τους είναι υπέρ της συνεπιμέλειας. Και στα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα των αντρών και των πατεράδων δεν τίθεται θέμα "δημοψηφίσματος". ΥΓ: Η φωτογραφία που έχω επικολλήσει στο κείμενο είναι από περιοδικό στην δεκαετία του 80 όπου βλέπετε πως έχουν ακριβώς τις ίδιες απαιτήσεις και κάνουν τις ίδιες ακριβώς εικασίες για το θέμα των επιμελειών. Αρκετά εξυπηρέτησε ο νόμος την μισανδρική τους ρητορική.
Comentários