Γιατί ο φεμινισμός εχθρεύεται την συνεπιμέλεια

Από την μία έχουμε τις φεμινίστριες να λένε πως οι άντρες δεν ενδιαφέρονται για τα παιδιά τους, πως που ήταν ο μπαμπάς όταν κάποια μάνα δολοφονεί το παιδί της, πως ελάχιστοι είναι οι σωστοί πατεράδες και πως υπάρχει χάσμα φύλου στην ανατροφή του παιδιού και άρα η πολιτεία πρέπει να δώσει και άλλα ακόμα προνόμια στις γυναίκες. Όταν όμως οι πατεράδες απαιτούν να είναι και αυτοί μέρος της ανατροφής των παιδιών τους και όχι απλά επισκέπτες 1-2 ωρών την εβδομάδα, τότε οι ίδιες φεμινίστριες βγαίνουν σε πορείες, απαιτούν να μην ψηφιστεί η συνεπιμέλεια και γράφουν άρθρα που αναπαράγουν άρθρα του Λιακόπουλου για να πείσουν πως η συνεπιμέλεια κάνει κακό στα παιδιά.

Με ευφάνταστες ζωγραφιές της (γυναίκας) Δικαιοσύνης που βιάζεται από τους "Δικαστές" και το "οικογενειακό Δίκαιο" οι φεμινίστριες χρησιμοποιούν ξεδιάντροπα ακόμα και εδώ την κάρτα του βιασμού για να δημιουργήσουν εντυπώσεις και να εκβιάσουν ηθικά. Ξεχνώντας βολικά φυσικά πως στην Ελλάδα η συντριπτική πλειοψηφία του Δικαστικού σώματος αποτελείται από γυναίκες και πως το οικογενειακό Δίκαιο στην Ελλάδα όπως και σε όλες τις χώρες εξάλλου λειτουργεί μεροληπτικά εδώ και δεκαετίες υπέρ των γυναικών σε τέτοιο βαθμό που οι ίδιες πάλι φεμινίστριες γράφουν άρθρα που ενημερώνουν τις γυναίκες πως δεν χρειάζεται να φοβούνται πως θα χάσουν τα παιδιά τους σε περίπτωση που απατήσουν τον άντρα τους μιας και το Δικαστήριο θα τους δώσει σίγουρα την επιμέλεια. Και λέγοντας ψέματα πως τα παιδιά που μεγαλώνουν με συνεπιμέλεια αυτοκτονούν ενώ τα στοιχεία δείχνουν πως είναι τα παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς πατέρα που αυτοκτονούν. Έπειτα ξαφνικά θυμούνται την επιστήμη και μας εξηγούν πως τα δείγματα για τις έρευνες των συνεπιμελειών είναι μεροληπτικά. Αυτό τώρα μας το λένε οι ίδιες φεμινίστριες που όταν μιλάνε για ενδοοικογενειακή βία χρησιμοποιούν έρευνες που δεν συμπεριλαμβάνουν καθόλου άντρες ως δείγματα έτσι; Ή παρουσιάζουν έρευνες για την ενδοοικογενειακή βία με ψευδή στοιχεία. Η αλήθεια όμως παραμένει πως το φεμινιστικό πείραμα της μαμάς που δεν χρειάζεται τον μπαμπά για να μεγαλώσει τα παιδιά της απέτυχε εδώ και δεκαετίες. Και αυτό επειδή τα παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς πατέρα έχουν συνήθως τραγική κατάληξη. Το 63% των αυτοκτονιών αφορούν νέους και παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς πατέρα. Το 90% των παιδιών και των νέων που το σκάνε από το σπίτι ή που είναι άστεγα μεγαλώνουν χωρίς πατέρα. Το 85% των παιδιών που παρουσιάζουν συμπεριφορικά προβλήματα μεγαλώνουν χωρίς πατέρα. Το 39% των παιδιών που παρατάνε το σχολείο μέχρι μέχρι την ηλικία των 16 μεγαλώνουν χωρίς πατέρα. Το 71% των νέων που παρατάνε το σχολείο μετά τα 16 μεγαλώνουν χωρίς πατέρα. Το 70% των νέων σε φυλακές ανηλίκων μεγαλώνουν χωρίς πατέρα. Το 75% των ενήλικων που έχουν εξάρτηση σε ουσίες μεγάλωσαν χωρίς πατέρα. Το 75% των βιαστών που έχουν διαγνωσθεί με εκτοπισμένο θυμό προς την μητέρα μεγάλωσαν χωρίς πατέρα. Επιπλέον τα αγόρια που μεγάλωσαν χωρίς πατέρα είναι δυο φορές πιο πιθανό να καταλήξουν στην φυλακή, και η συχνότητα του φαινόμενου είναι ανεξάρτητη από άλλα χαρακτηριστικά όπως φυλή, οικονομική κατάσταση, μόρφωση του γονέα και την περιοχή που μεγάλωσε. Σε μία έκθεση του Υπουργείου Υγείας της Αμερικής εξηγείται το πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος του πατέρα στην ανατροφή των παιδιών. Τα αγόρια είναι λιγότερο πιθανό να είναι επιθετικά, ενώ τα κορίτσια είναι περισσότερο πιθανό να δημιουργήσουν αυτοπεποίθηση. Επίσης σε αντίθεση με την πατριαρχική παραμύθα, βοηθούν τα αγόρια να αναπτύσσουν σεβασμό προς τις γυναίκες την ίδια στιγμή που βοηθούν τα κορίτσια να αισθάνονται άνετα ανάμεσα σε άντρες. Να θυμίσουμε επίσης πως Κλάδος Κλινικής Ψυχολογίας και Ψυχολογίας της Υγείας της Ελληνικής Ψυχολογικής Εταιρείας, έχοντας μελετήσει τα σχετικά επιστημονικά δεδομένα για την ανατροφή των παιδιών από έναν ή και τους δύο γονείς σε περίπτωση διαζυγίου των τελευταίων, τάσσεται υπέρ της συνεπιμέλειας. Υπέρ της συνεπιμέλειας τάσσεται επίσης και ο Σύλλογος Ελλήνων Κοινωνιολόγων, ο Σύνδεσμος Κοινωνικών Λειτουργών Ελλάδας, όπως και ο Συνήγορος του Παιδιού.

Είναι λοιπόν πλέον φανερή η εγκληματική στάση του φεμινισμού στα θέματα αυτά. Οι ίδιες φεμινίστριες που κατηγορούν τους άντρες ότι δεν θέλουν να είναι μέρος της ζωής των παιδιών τους, πολεμούν με μανία για να τους σταματήσουν από το να είναι μέρος της ζωής τους. Και για άλλη μια φορά αδιαφορούν για τα επιστημονικά δεδομένα που δείχνουν τα καταστροφικά αποτελέσματα των δογματικών “‘έμφυλων” θεωριών τους στην αποκλειστική ανατροφή των παιδιών.