Υπάρχει μια ιστορία που μου αρέσει πολύ και που λέει πως ένας ιερέας φωνάζει μπροστά σε πλήθος προς τον Θεό “Θεέ μου είμαι ένα τίποτα. Δεν αξίζω την προσοχή σου”. Ακούγοντας τον ένας πλούσιος έμπορος πλησιάζει τον ιερέα και φωνάζει κι αυτός “Θεέ μου κι εγώ είμαι ένα τίποτα που δεν αξίζω την προσοχή σου”. Ένας ρακένδυτος φτωχός πλησιάζει τους δυο και φωνάζει κι αυτός “Θεε μου κι εγώ είμαι ένα τίποτα”. Και ο πλούσιος έμπορος σκουντάει τον ιερέα και τον ρωτάει “Ποιος είναι αυτός που νομίζει ότι μπορεί να λέει ότι είναι κι αυτός ένα τίποτα”;
Υπάρχει τεράστια αλήθεια σε αυτή την ιστορία. Όπως και σε όλες εξάλλου. Η αυτοθυματοποίηση είναι ένα συχνό φαινόμενο στην εποχή μας και φυσικά η μεγαλύτερη παθογένεια του φεμινισμού. Αυτά είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά της αυτοθυματοποίησης. Ο άνθρωπος που διακατέχεται από αυτοθυματοποίηση:
Δεν αναλαμβάνει ποτέ την ευθύνη των πράξεων και των συμπεριφορών του. Προτιμά να αγνοεί το ρόλο που έπαιξε σε διάφορες καταστάσεις και να μεταθέτει τις ευθύνες του στους άλλους ή στις συνθήκες.
Μένει στάσιμος στη ζωή του. Όταν κάποιος πιστεύει ότι είναι στο έλεος των άλλων ή της μοίρας, νιώθει ανίκανος να δημιουργήσει, να αλλάξει, να εξελιχθεί. Όταν ερωτηθεί γι αυτή του τη στασιμότητα, οι δικαιολογίες αφορούν πάντα στους άλλους και στις καταστάσεις. Στην πραγματικότητα όμως, αυτό είναι δικαιολογία για την έλλειψη συγκεκριμένου πλάνου και θάρρους.
Εμμένει σε παλιές ατυχίες, όπου μπορεί πραγματικά να πληγώθηκε, και τις χρησιμοποιεί ως όπλα για να δικαιολογηθεί ή για να μην αναλάβει την ευθύνη.
Δεν μπορεί να διεκδικήσει τις επιθυμίες και τις ανάγκες της, συνήθως λόγω έλλειψης της ικανότητας της διεκδίκησης και του θάρρους. Η ζωή της συνήθως περιλαμβάνει μοτίβα υποτακτικότητας και παθητικότητας που μειώνουν την αυτοπεποίθηση και την επιθυμία για προσωπική εξέλιξη.
Γίνεται ύπουλη και χειριστική, εκφράζοντας εμμέσως την αδυναμία που αισθάνεται να συσχετιστεί με τους άλλους με πιο υγιείς δεσμούς.
Δείχνει έλλειψη εμπιστοσύνης, είναι ανασφαλής και καχύποπτος και θεωρεί ότι κατά καιρούς, όλοι έχουν στραφεί εναντίον του.
Δεν έχει όρια στις σχέσεις της και δε βάζει τέλος σε άσχημες συμπεριφορές απέναντί της.
Έχει συχνές διαμάχες γιατί αισθάνεται ότι συνεχώς κάποιος του επιτίθεται, κάποιος θέλει το κακό του. Δεν μπορεί να επιλέξει τις μάχες του. Κάθε μάχη γι αυτόν είναι πόλεμος και βρίσκεται σε διαρκή άμυνα.
Αποζητά τον οίκτο. Καθώς δεν μπορεί να έχει συνέχεια συμπόνια και συμπάθεια, προσπαθεί να προκαλέσει οίκτο για να διατηρήσει τις σχέσεις της.
Απαιτεί συνεχή κατανόηση από τους άλλους, ενώ δε νιώθει την ανάγκη να δώσει εξηγήσεις για τη συμπεριφορά της. Αντίθετα περιμένει από τους άλλους να την δικαιολογήσουν και να καταλάβουν γιατί συμπεριφέρθηκε με συγκεκριμένο τρόπο.
Είναι απόλυτη απέναντι στη συμπεριφορά των άλλων. Ασκεί αυστηρή κριτική, δε δείχνει κατανόηση και δεν αφήνει περιθώρια λάθους στους άλλους. Η ίδια όμως δεν αντέχει την κριτική στο πρόσωπό της.
Βρίσκεται σε μια διαρκή σύγκριση με τους άλλους και έχει συνεχώς την ανάγκη της επιβεβαίωσης.
Παραπονιέται και γκρινιάζει συνέχεια. Ακόμα και όταν συμβαίνει κάτι θετικό, θα βρει τι λείπει και θα παραπονεθεί γι αυτό.
Όλα, ένα προς ένα, συνθέτουν το προφίλ της μέσης φεμινίστριας. Ο μύθος της πατριαρχίας χρησιμοποιείται κατά το δοκούν για να δικαιολογήσει την στασιμότητα τους, την εκάστοτε θέση τους στην κοινωνία και ακόμα και τις ίδιες τους τις επιλογές όταν εγκληματούν, συμπεριφέρονται άσχημα ή ακόμα και όταν δολοφονούν. Δεν έχουν ποτέ τον έλεγχο επειδή φταίει η “πατριαρχία”. Ο μύθος του ιστορικού τραύματος της γυναίκας χρησιμοποιείτε ακόμα και σήμερα ως όπλο για να μην αναλάβει τις ευθύνες των πράξεων της. Μεταφράζει την έλλειψη διεκδίκησης και θάρρους ως αποτέλεσμα της “πατριαρχίας” και απαιτεί η προσωπική της εξέλιξη να της προσφερθεί απλά επειδή είναι γυναίκα. Αποζητά τον οίκτο και την συμπάθεια για να αιτιολογήσει την φασιστική ατζέντα της και ασκεί συνεχώς αυστηρή κριτική στους άντρες ενώ δεν αντέχει καμία κριτική στο πρόσωπο της. Και φυσικά παραπονιέται και γκρινιάζει συνέχεια. Μασκαρεύοντας την αφόρητη γκρίνια της ως δικαιωματισμό.
Όλα αυτά θα ήταν ολοφάνερα στις κοινωνίες μας αλλά η βιολογική μας προδιάθεση να βλέπουμε τις γυναίκες ως πλάσματα που πρέπει να προστατευτούν όπως και η μεθοδική φεμινιστική προπαγάνδα, έχουν οδηγήσει σε απαράμιλλο εθελοτυφλισμό τις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες. Μια προπαγάνδα στην οποία ο ρακένδυτος άστεγος άντρας έχει προνόμιο γιατί “ποιος είναι αυτός που νομίζει ότι μπορεί να λέει ότι είναι κι αυτός ένα τίποτα”;
Comments