Εδώ και μερικές ημέρες έχω αρχίσει και ρωτάω φίλες μου για το εάν πραγματικά θέλουν μια κοινωνία που να τις αντιμετωπίζει ισότιμα με τους άντρες. Και είναι μια ειλικρινής ερώτηση που σε μια ειλικρινής φιλική σχέση θα είναι η αιτία μιας εξαιρετικά ενδιαφέρουσας συζήτησης.
Το πρόβλημα συνήθως με τον όρο ισότητα είναι ο τρόπος με τον οποίο τον αντιλαμβάνονται οι γυναίκες μέσα από μια συνεχή ροή φεμινιστικής προπαγάνδας. Είναι λοιπόν πραγματικά η ισότητα αυτό που επιθυμούν ή κάτι άλλο εντελώς διαφορετικό από αυτό που αντιλαμβάνονται οι άντρες; Είναι έστω ακόμα και χρήσιμος σαν όρος για να περιγράψει τα κοινωνικά συμβόλαια που συνάπτονται συνεχώς ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες; Από τις απαντήσεις που πήρα λοιπόν και από όσα συνεχώς διαβάζω στο ίντερνετ αυτό που καταλαβαίνω είναι πως οι γυναίκες αντιλαμβάνονται τον όρο ισότητα μέσα από την αντίληψη ότι οι άντρες αντιμετωπίζονται καλύτερα από τις γυναίκες στις δυτικές κοινωνίες μας.
Η αντίληψη πως η οικογένεια, ο επαγγελματικός χώρος και η κοινωνία κατά επέκταση είναι σφαίρες φιλικές και βολικές εάν είσαι άντρας πηγάζει από τον πυρήνα του φεμινιστικού δόγματος: ότι οι κοινωνίες ήταν και είναι βολικά φτιαγμένες για τους άντρες και καταπιέζουν τις γυναίκες.
Όμως αυτό δεν είναι αλήθεια. Η οικογένεια, ο επαγγελματικός χώρος και κατά επέκταση η κοινωνία δεν είναι σφαίρες φιλικές και βολικές για τους άντρες. Και αυτό οι περισσότερες γυναίκες δεν είναι σε θέση να το αντιληφθούν εξαιτίας της φεμινιστικής προπαγάνδας. Αυτό λοιπόν που πραγματικά εννοούν όταν λένε ισότητα είναι πως θέλουν να τους συμπεριφέρονται με το γάντι. Θέλουν οι αρετές τους να αναγνωρίζονται και να ανταμείβονται, και τα ελαττώματα και τις αδυναμίες τους να παραβλέπονται και να κατανοούνται. Χωρίς κανένα μέτρο σύγκρισης, μιας και η φεμινιστική προπαγάνδα απορρίπτει συνεχώς το βίωμα του άντρα και προβάλλει μόνο αυτό της γυναίκας ως αποκλειστικά χρήσιμο στην μετάφραση της κοινωνίας, πολλές γυναίκες αντιμετωπίζουν οτιδήποτε τις δυσαρεστεί στην εργασία, στην οικογένεια και την κοινωνία ως έμφυλη διάκριση. Για παράδειγμα ένα αφεντικό που δεν είναι ικανοποιημένο από την παραγωγικότητα της γυναίκας ή που κριτικάρει την δουλειά της θα θεωρηθεί πως λειτουργεί έτσι απλά επειδή η εργαζόμενη είναι γυναίκα.
Και αυτό είναι κατανοητό. Οι περισσότεροι από εμάς θα προσπαθούσαμε να ρίξουμε το φταίξιμο κάποιου λάθους μας όχι στον εαυτό μας αλλά σε κάποιον άλλον. Δεν μας αρέσει να αισθανόμαστε ανεπαρκείς. Εάν όμως προσθέσουμε σε αυτό την φεμινιστική μυωπική ματιά του ότι ο κόσμος είναι ένας βαθύς ωκεανός πατριαρχίας στον οποίο κολυμπάνε οι γυναίκες καταλήγουμε με ένα εξαιρετικά επικίνδυνο κοκτέιλ μέσα από το οποίο η απλή δυσαρέσκεια μεταμορφώνεται σε ανισότητα και απαιτήσεις από τις κυβερνήσεις για περισσότερους νόμους καταπολέμησης της.
Επιπλέον συζητάμε πάντα μόνο τις περιπτώσεις δυσαρέσκειας ή έστω όντως ανισότητας που αφορούν την γυναίκα στην δημόσια σφαίρα αλλά ποτέ για όλες αυτές τις περιπτώσεις που το να είναι κάποια γυναίκα της προσφέρει άνισα προνόμια απέναντι σε έναν άντρα. Εάν λοιπόν κάνουμε μια ειλικρινής συζήτηση με τις φίλες μας θα πρέπει να συζητήσουμε και σε ποιες περιπτώσεις οι δυτικές κοινωνίες μεροληπτούν απέναντι στις γυναίκες εξαιτίας του φύλου τους.
Ειδικά εάν είναι όμορφες γυναίκες.
Για παράδειγμα έχουμε χιλιοακούσει για την σεξουαλική παρενόχληση που ανέχονται οι γυναίκες στην εργασία τους εξαιτίας της εμφάνισης τους, αλλά ποτέ δεν ακούμε για το πως η εμφάνιση τους λειτουργεί μεροληπτικά στην εργασία τους. Περισσότερη βοήθεια από τους συνεργάτες, ξεχωριστή μεταχείριση από ανώτερους, χαριστικές άδειες, αύξηση, ανάθεση πελατών, διαλείμματα, απαλαγή από χειρωνακτικές εργασίες κτλ. Δεν υπάρχει για παράδειγμα μια έρευνα που να εξετάζει το ποσοστό των γυναικών που σκαρφάλωσαν στην ιεραρχία της δουλειάς τους χρησιμοποιώντας την εμφάνιση τους, το φλέρτ και γιατί όχι σεξουαλικές χάρες ποντάροντας στις επιθυμίες του άντρα ή απλά ποντάροντας στον ιπποτισμό του υποκρινόμενες αδυναμία και ανάγκη για βοήθεια. Αυτή για παράδειγμα είναι μια μορφή ανισότητας για την οποία δεν θα ακούσεις καμία φεμινίστρια να μιλάει. Ή για παράδειγμα την ανισότητα στο θέμα των προσλήψεων. Αντιθέτως ο φεμινισμός ζητάει όλο και περισσότερες προσλήψεις που βασίζονται στο γεγονός του ότι κάποια είναι απλά γυναίκα.
Όταν οι φεμινίστριες αναφέρονται στον όρο ισότητα εξετάζουν αποκλειστικά το αποτέλεσμα μιας κατάστασης και όχι την σειρά των γεγονότων που οδήγησαν εκεί. Οποιοσδήποτε επαγγελματικός τομέας δεν έχει ίσα ποσοστά γυναικών θεωρείται αποτέλεσμα ανισότητας. Σόρι όχι οποιοσδήποτε. Οι επαγγελματικοί τομείς που δεν αφορούν την γυναίκες όπως η οικοδομή ή το σκάψιμο στους δρόμους δεν θεωρούνται αποτέλεσμα ανισότητας. Επίσης δεν θεωρείται αποτέλεσμα ανισότητας όταν επαγγελματικοί τομείς δεν έχουν ίσα ποσοστά αντρών όπως για παράδειγμα η εκπαίδευση. Αντιθέτως αυτό θεωρείται αυτόματα ένα κατόρθωμα της γυναίκας στην σύγχρονη κοινωνία και κάτι το οποίο πρέπει να γιορτάζεται. Σίγουρα όμως δεν θεωρείται ανισότητα. Αντιθέτως γίνονται συνεχώς ψευδοεπιστημονικές έρευνες που πλασάρονται ως “επιστήμη” στην ποπ κουλτούρα για να πειστούμε πως οι γυναίκες σε αυτούς τους τομείς αντιμετωπίζουν προβλήματα ανισότητας εξαιτίας του φύλου τους.
Για παράδειγμα αυτή η “έρευνα” που διεξάχθηκε με χρήματα της Ένωσης Γυναικών Επιστημόνων.
Η έρευνα υποθετικά μας δείχνει πως οι γυναίκες επιστήμονες έχουν να αντιμετωπίσουν τεράστια εμπόδια εξαιτίας των πατριαρχικών προτύπων και έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον για να “αποδείξει” τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες στον χώρο των επιστημών εξαιτίας του φύλου τους. Φυσικά δεν είναι τίποτα παραπάνω από προπαγάνδα μασκαρεμένη ως επιστημονική έρευνα. Για αρχή η συντριπτική πλειοψηφία των φεμινιστικών “ερευνών” διεξάγονται με χρήμα φεμινιστικών οργανώσεων και από φεμινίστριες ή φεμινιστικές ερευνητές. Και για αυτό τα αποτελέσματα τους είναι μεροληπτικά. Χρησιμοποιούν ερωτήσεις ειδικά κατασκευασμένες ώστε να αποσπούν τις απαντήσεις που αυτές επιθυμούν. Εάν αναζητάς λοιπόν με εντελώς ειδικά σχεδιασμένες ερωτήσεις περί ανισότητας σε γυναίκες που έχουν μεγαλώσει σε μια κουλτούρα που τις εξηγεί πως τα πάντα που την κάνουν να αισθάνεται δυσφορία είναι ανισότητα τότε θα βρεις ανισότητα.
Οι “ερευνητές” ρώτησαν τις γυναίκες πως αισθάνθηκαν πως αντιμετωπίστηκαν βάση των ικανοτήτων τους. Τα αποτελέσματα ήταν φυσικά αναμενόμενα. Το 2/3 των γυναικών δήλωσε ότι έπρεπε συνεχώς να προσπαθούν να αποδείξουν την αξία τους, και πως οι ικανότητες τους συχνά αμφισβητούνταν. Αντίστοιχα όμως οι άντρες δεν ερωτήθηκαν για ακριβώς το ίδιο πράγμα. Για το εάν αυτοί αισθάνθηκαν πως πρέπει να προσπαθούν να αποδείξουν την αξία τους ή εάν οι ικανότητες τους αμφισβητούνται. Το να αισθανόμαστε παραμελημένοι και η ανάγκη για επιβεβαίωση είναι κομμάτια της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης. Θα μπορούσα να δεχτώ πως οι γυναίκες είναι πιο ευαίσθητες σε αυτό το κομμάτι. Αλλά το ότι οι γυναίκες είναι πιο ευαίσθητες σε αυτό το κομμάτι δεν είναι απόδειξη ανισότητας στον χώρο εργασίας.
Στις υπόλοιπες ερωτήσεις οι γυναίκες αισθάνθηκαν πως έπρεπε να ισορροπούν ανάμεσα στα θηλυκά πρότυπα αλλά και σε αντρικά στον χώρο εργασίας. Αισθάνθηκαν πως τα παιδιά τους είναι εμπόδιο στην επαγγελματική τους αφοσίωση. Πως άλλες γυναίκες τους συμπεριφέρονται άσχημα εξαιτίας του υποτιθέμενου σεξισμού που και αυτές έχουν βιώσει. Και στην τελευταία κατηγορία οι γυναίκες στον χώρο εργασίας αισθάνθηκαν απομονωμένες. Θα μπορούσα φυσικά να γράψω πολλές σελίδες για τους λόγους που η “έρευνα” αυτή είναι απλά ένα φεμινιστικό σκουπίδι προπαγάνδας αλλά θα εστιάσω σε κάτι πολύ απλό. Το γεγονός του ότι δεν έχουν τα ανάλογα στοιχεία για τους άντρες, δηλαδή οι ερωτήσεις αυτές απευθύνθηκαν αποκλειστικά σε γυναίκες και δεν λαμβάνουν το αντρικό βίωμα -προς μεγάλη μας έκπληξη- σημαντικό. Και έτσι δεν μπορεί να υπάρχει μια σύγκριση ανάμεσα στα δυο φύλα.
Βλέπουμε λοιπόν όπως έγραψα και πιο πάνω πως χωρίς κανένα μέτρο σύγκρισης, μιας και η φεμινιστική προπαγάνδα απορρίπτει συνεχώς το βίωμα του άντρα και προβάλλει μόνο αυτό της γυναίκας ως αποκλειστικά χρήσιμο στην μετάφραση της κοινωνίας, πολλές γυναίκες αντιμετωπίζουν οτιδήποτε τις δυσαρεστεί στην εργασία, στην οικογένεια και την κοινωνία ως έμφυλη διάκριση. Και βλέπουμε την αντίληψη αυτή να επεκτείνεται ξεδιάντροπα και στην “επιστημονική” έρευνα. Το αντρικό βίωμα καθίσταται αόρατο και η υποτιθέμενη ανισότητα εξηγείται μέσα από μυωπικές μεταφράσεις γυναικών που έχουν μεγαλώσει μέσα σε κοινωνίες που το φεμινιστικό δόγμα εξηγεί πως τα πάντα είναι άνισα για τις γυναίκες.
Και το πιο σημαντικό: πως γίνεται εφόσον όλα αυτά τα πονήματα της έρευνας ισχύουν για όλες τις εργασίες, να είναι αποκλειστικά ο τομέας της επιστήμης αυτός που είναι άνισος ακόμα για τις γυναίκες; Για παράδειγμα ο χώρος της εκπαίδευσης είναι γυναικοκρατούμενος. Ξεχνώντας πως αυτό δεν το εκλαμβάνουμε καν ως ανισότητα δεν οφείλουμε να ρωτήσουμε τις ίδιες ερωτήσεις και στις γυναίκες που εργάζονται στον χώρο της εκπαίδευσης; Δεν αισθάνονται οι δασκάλες πως έπρεπε να αποδείξουν την αξία τους; Πως έπρεπε να ισορροπούν ανάμεσα σε θηλυκά και αντρικά πρότυπα στα σχολεία; Δεν έχουν προβλήματα με την καριέρα τους εάν έχουν παιδιά; Δεν τους συμπεριφέρονται απαξιωτικά άλλες δασκάλες; Δεν αισθάνονται και σε αυτόν τον χώρο εργασίας απομονωμένες; Και εάν ναι τότε γιατί ο χώρος της εκπαίδευσης είναι γυναικοκρατούμενος -μια κατάσταση που δεν είναι ανισότητα- ενώ ο χώρος της επιστήμης είναι αντροκρατούμενος -μια κατάσταση που είναι ανισότητα- ;
Άρα οι παράγοντες που μας παρουσιάζει η “έρευνα” ως αυτούς που δημιουργούν μια κατάσταση ανισότητας στον χώρο της επιστήμης για τις γυναίκες δεν ισχύουν. Γιατί οι ίδιοι παράγοντες ισχύουν σε άλλους χώρους που οι γυναίκες επικρατούν. Και επειδή ποτέ δεν μετρήθηκαν οι ανάλογοι παράγοντες που αφορούσαν τους άντρες.
Τα αποτελέσματα της “έρευνας” αυτής είχαν ήδη προκαθοριστεί πολύ πριν διεξαχθεί η ίδια η έρευνα η οποία σχεδιάστηκε για να επηρεάσει περισσότερες πολιτικές πρόσληψης γυναικών στον χώρο της επιστήμης. Γεγονός το οποίο θα οδηγήσει απλά περισσότερες γυναίκες να αισθάνονται πως χρειάζεται συνεχώς να αποδεικνύουν την αξία τους ανάμεσα σε άντρες.
Μέχρι λοιπόν να μπορούμε να κάνουμε ειλικρινείς συζητήσεις με τις φίλες και τις κοινωνίες μας για τα θέματα της ισότητας, οι άντρες θα πρέπει να ανταγωνίζονται σε έναν όλο και περισσότερο άνισο αγώνα τις γυναίκες σε σωρό κοινωνικών θεμάτων. Σε κοινωνίες που το βίωμα του άντρα στα θέματα αυτά καθίσταται αόρατο εξαιτίας του φεμινισμού και που φεμινιστικές ψευδοέρευνες δημιουργούν πολιτικές όλο και μεγαλύτερης ανισότητας.
Την ίδια στιγμή που νεαρά κορίτσια θα μαθαίνουν από την ίδια προπαγάνδα πως οτιδήποτε άλλο πέρα από αυτό σημαίνει ανισότητα.
