Έχουμε δει πως πλέον δεν χρειάζεται να είσαι καν παντρεμένος με μια γυναίκα ή να έχεις παιδιά ή και ακόμα και να συζείς μαζί της για να της πληρώσεις διατροφή όταν χωρίσετε. Η πρακτική των κοινωνιών να αποδίδουν στις γυναίκες πράγματα που δεν έχουν κερδίσει υπήρχε από παλιά, πολύ πριν ακόμα και τις πρώτες φεμινίστριες. Εφόσον όμως ζούμε σε μια φριχτή πατριαρχία με πια λογική τα δικαστήρια εκδικάζουν υπέρογκα ποσά συντήρησης του τρόπου ζωής κακομαθημένων γυναικών και εφόσον οι γυναίκες πολεμούν για την ισότητα γιατί αυτές τα δέχονται; Για παράδειγμα στην περίπτωση του εφοπλιστή Γιάννη Κούστα που η πρώην γυναίκα του Σοφία Γιαννικοπούλου ζητάει αύξηση της διατροφής των 80.000 ευρώ που παίρνει κάθε χρόνο από αυτόν. Ανάμεσα στις άλλες της απαιτήσεις ζητά 18.000 ευρώ τον μήνα για την μεγαλύτερη κόρη της που σπουδάζει στην Αμερική -και που πιθανώς να πηγαίνει σε πορείες κατά της πατριαρχίας-, 15.000 ευρώ τον μήνα για την μικρότερη κόρη της και 10.000 ευρώ τον μήνα για την ίδια. Και όλα αυτά την στιγμή που η Γιαννικοπούλου μια χαρά έχει ακίνητη περιουσία και μπορεί να εργασθεί και η ίδια για να συμμετέχει στα έξοδα τα δικά της και των παιδιών της. Και θα μου πείτε οκ ρε φίλε βιομήχανος είναι αυτός τι μας νοιάζει; Το πρόβλημα είναι πως αυτές οι άδικες δικαστικές αποφάσεις δεν επηρεάζουν μόνο τους βιομηχάνους. Επηρεάζουν όλους τους άντρες. Ακόμα και τους φτωχούς. Είδαμε για παράδειγμα τις προάλλες πως σε περίπτωση που οι άντρες από τους οποίους απαιτείται η διατροφή είναι τόσο φτωχοί που αδυνατούν να την καταβάλλουν, τότε ο νόμος θα αναγκάζει τους γονείς του άντρα να την καταβάλλουν από την σύνταξη τους. Τι είναι όλο αυτό παρά μια διαιώνιση του κοινωνικού συμβολαίου που είχε κάνει εκατοντάδες χρόνια πριν ο άντρας με την γυναίκα, μέσα από το οποίο αναγκάζονταν να της παρέχει σε αυτή και τα παιδιά τους με τον προσωπικό του μόχθο; Πλέον όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει. Η τεχνολογία έδωσε την δυνατότητα στην γυναίκα να ανεξαρτητοποιηθεί και να αναδιαπραγματευτεί αυτό το κοινωνικό συμβόλαιο. Ζήτησε να βγει από αυτό. Πως δεν χρειάζεται να κάνει ή να μεγαλώνει παιδιά, πως δεν είναι μωρομηχανή, πως δεν χρειάζεται να φροντίζει το σπίτι και πως μπορεί να είναι δυναμική και ανεξάρτητη μακρυά από τον άντρα. Και πολύ καλά έκανε. Γιατί όμως τότε αναγκάζει τον άντρα να παραμένει σε ένα κοινωνικό συμβόλαιο που έχει λήξει εδώ και δεκαετίες ως φροντιστής ακόμα και έξω από έναν γάμο; Ακόμα και όταν δεν υπάρχουν καν παιδιά ή καν γάμος; Εκατομμύρια άντρες έχουν καταστραφεί οικονομικά μέσα από τέτοιες μορφές διάκρισης. Η περιουσία τους δεν θεωρείται δική τους αλλά λεία των γυναικών που την επιθυμούν. Δίνονται ακόμα και νομικές συμβουλές σε γυναίκες για το πως να αξιοποιήσουν καλύτερα τον νόμο ώστε να αποσπάσουν ακόμα και τον βασικό μισθό από έναν άντρα. Άντρες οδηγούνται σε αστεγία και σε αυτοκτονία εξαιτίας υπέρογκων διατροφών που δεν μπορούν να πληρώσουν. Στην Αμερική άνοιξε πρόσφατα ένας χώρος φιλοξενίας για άντρες που μένουν άστεγοι εξαιτίας ενός διαζυγίου. Και όχι αυτό δεν είναι ένα φαινόμενο που δεν βιώνουν οι άντρες στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα εκδικάζονται διατροφές σχεδόν αποκλειστικά στις γυναίκες ακόμα και για λόγους “επιείκειας”. Και ακόμα και όταν η γυναίκα έχει την δυνατότητα να εργασθεί, ακόμα και όταν έχει περιουσία, όπως είδαμε στην περίπτωση στης Γιαννικοπούλου, ακόμα και τότε εκδικάζεται διατροφή υπέρ της. Ας δούμε όμως για ποιον λόγο. Το Δικαστήριο λοιπόν αποφάσισε να εγκρίνει διατροφή υπερ της Γιαννικοπούλου επειδή ο άντρας της “διέκοψε την έγγαμη συμβίωση χωρίς εύλογη αιτία”. Με λίγα λόγια ήταν ο άντρας που αποφάσισε να πάρει διαζύγιο και αυτός είναι για το Δικαστήριο αρκετός λόγος για να πληρώνει την πρώην γυναίκα του για το υπόλοιπο της ζωής της. Και παρά το γεγονός πως ο ίδιος ισχυρίστηκε πως την χώρισε επειδή τον απατούσε. Από την άλλη έχουμε άρθρα που γράφονται από φεμινίστριες και που επικροτούν τις γυναίκες που απατούν τους συζύγους τους και που τους χωρίζουν όταν βρουν τον έρωτα της ζωής τους έξω από τον γάμο ή που απλά τους χωρίζουν επειδή αυτοί έχασαν την δουλειά τους λόγο της κρίσης. Έχουν εκδικαστεί διατροφές υπέρ όλων αυτών των αντρών που οι γυναίκες τους τους χώρισαν επειδή βρήκαν γκόμενο ή επειδή αυτοί έχασαν την δουλειά τους, διέκοψαν με λίγα λόγια “την έγγαμη συμβίωση χωρίς εύλογη αιτία”; Φυσικά και όχι. Αντιθέτως άντρες καταστρέφονται οικονομικά από μεροληπτικές δικαστικές αποφάσεις, μέσα σε ένα νομικό πλαίσιο που εδώ και εκατοντάδες χρόνια τους βλέπει αποκλειστικά και σεξιστικά σαν παρόχους. H Modesta Poso που θεωρείται από πολλούς μια πρωτοφεμινίστρια έγραψε το 1590 στο βιβλίο της “Η αξία των γυναικών, η Ευγένεια τους και η ανωτερότητα τους από τους άντρες”: “Οι άντρες πρέπει δικαιωματικά να πηγαίνουν στην δουλειά και να εξοντώνονται σαν υπηρέτες, ώστε εμείς -οι γυναίκες- να μένουμε στο σπίτι ως κυρίες του σπιτιού, να κατευθύνουμε τις προσπάθειες τους και να απολαμβάνουμε τα φρούτα της εργασίας τους. Για αυτό και οι άντρες είναι σωματικά δυνατότεροι, πρέπει να είναι ώστε να μπορούν να αντέχουν την σκληρή δουλειά που πρέπει να υποφέρουν υπηρετώντας μας”. 500 χρόνια μετά και τίποτα η γυναικοκεντρική αυτή αντίληψη του άντρα ως υπηρέτη-παρόχου δεν έχει ακόμα αλλάξει. Το μόνο που άλλαξε είναι ότι οι γυναίκες βγήκαν από σπίτι. Ο ρόλος όμως των αντρών δεν πρόκειται να αλλάξει όσο οι άντρες ανέχονται αυτού του είδους διακρίσεων να υποβιβάζουν τις ζωές τους και να οριοθετούν την αξία τους μέσα από τα πόσα μπορούν να προσφέρουν σε αχάριστες γυναίκες που ενδιαφέρονται μόνο για το πορτοφόλι τους. Αποδεδειγμένα.
