Η απαξίωση της αντρικής ζωής από τον φεμινισμό

Στις 6 Απριλίου του 2018 σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα 15 νεαρά αγόρια σκοτώθηκαν και η είδηση μεταδόθηκε σε εκατομμύρια ανθρώπους. Όλες όμως οι ειδήσεις και τα άρθρα που γράφτηκαν για το περιστατικό δεν ανέφεραν πουθενά το φύλο των θανόντων. Αναφέρθηκαν ως “άτομα”, ως “παίχτες” και ως άνθρωποι. Όχι σαν άντρες ή αγόρια.

Αυτό είναι ένα από τα πολλά επικοινωνιακά τρικ που τα μέσα χρησιμοποιούν για να καθιστούν τους θανάτους των αντρών αόρατους. Παρόλα αυτά η είδηση άγγιξε πολύ κόσμο και κανάλια έκαναν αφιερώματα στα νεκρά αγόρια. Κάτι που φυσικά ενόχλησε τις φεμινίστριες. Γιατί ουέ και αλίμονο εάν έστω και για ένα λεπτό η κοινή γνώμη τολμήσει να ξοδέψει έστω και ένα δάκρυ για τους θανάτους αντρών. H Nora Loreto φεμινίστρια και πετυχημένη συγγραφέας και αρθρογράφος έγραψε “το ότι ήταν αρσενικοί, λευκοί και νέοι παίζουν σημαντικό ρόλο. Δεν θέλω λιγότερα για τις οικογένειες και όσους επέζησαν από αυτή την τραγωδία. Θέλω απλά επίσης δικαιοσύνη και περισσότερα για όλες τις υπόλοιπες κοινότητες και γονείς”. Με λίγα λόγια η Loreto αποφάσισε μέσα στην συνηθισμένη φεμινιστική γραμμή περί “έμφυλης “βίας, πως οι θάνατοι λευκών αγοριών δεν είναι τόσο σημαντικοί. Και έπρεπε να το πει δημόσια. Χρησιμοποίησε μια τραγωδία που είχε ως θύματα λευκούς άντρες για να απαξιώσει την αξία του ατυχήματος και να τραβήξει την προσοχή -που αλλού;- στις γυναίκες.

Η Loreto έλαβε χιλιάδες επικριτικά μηνύματα για αυτή της την στάση, και όπως μας είπε και η ίδια και ένα απειλητικό. Φυσικά όλο αυτό κρίθηκε απαράδεκτο. Πως μπορεί δηλαδή μια γυναίκα να μην έχει το δικαίωμα να εκφραστεί ελεύθερα και να απαξιώσει δημόσια τους θανάτους νεαρών αγοριών; Άρθρα γράφτηκαν για αυτό και φυσικά τα μέσα όπως και η ίδια θεώρησαν την στάση του κόσμου απέναντι της μισογυνιστική και ως μια προσπάθεια να λογοκρίνουν την ελευθερία της έκφρασης.

Φυσικά δεν ισχύει το ίδιο όταν ένας άντρας δημόσια λέει κάτι που δεν απαξιώνει καν τους θανάτους γυναικών αλλά απλά πάει κόντρα στο φεμινιστικό αφήγημα της παράνοιας. Ο άντρας αυτός θα στοχοποιηθεί άμεσα, και κύματα φεμινιστριών θα τον βγάλουν στην σέντρα, θα τον κρεμάσουν στα μανταλάκια ως μισογύνη, θα του αποδώσουν τίτλους φασίστα, απολογητή βιαστών και φυσικά θα απαιτήσουν να ζητήσει δημόσια συγνώμη για την αμαρτία που έκανε. Το δημόσιο λιντσάρισμα είναι δηλαδή αποδεκτό για τον φεμινισμό όταν ένας άντρας αμφισβητεί ότι έχει προνόμιο, αλλά διόλου αποδεκτό όταν μια φεμινίστρια μας εξηγεί πως στεναχωρεθήκαμε για τους θανάτους 15 αγοριών απλά επειδή ήταν άντρες και λευκοί.

Και αυτό είναι το φαντασμαγορικό παιχνίδι εντυπώσεων που παίζει ο φεμινισμός. Μόνο μια φεμινίστρια θα μπορούσε να απαξιώσει τους τραγικούς θανάτους 15 αγοριών και να φανεί στην δημόσια σφαίρα ότι το κάνει επειδή είναι ηθικά ανώτερη από τους υπόλοιπους που απλά στεναχωρέθηκαν. Παρά την θύελλα αντιδράσεων για αυτή της την στάση η ίδια δήλωσε σε τηλεοπτικό σταθμό πως “αυτό είναι το τίμημα του να τολμάς να μιλάς για τον συστηματικό ρατσισμό”. Ότι δηλαδή όχι απλά δεν ήταν ανήθικη η δήλωση της αυτή, αλλά και πως ήταν τόσο ηθικά ανώτερη που ο κόσμος την πολεμά για αυτό. Φεμινιστικός ναρκισσισμός στο μεγαλείο του.

Η δήλωση όμως της Loreto αντανακλά τα κοινωνικά μας αντανακλαστικά ως προς τους θανάτους, τις αυτοκτονίες και τις δολοφονίες των αντρών.

Κατάφερα να καταμετρήσω 8 περιστατικά δολοφονιών αντρών και αγοριών από γυναίκες το 2019 στην Ελλάδα. Ήταν δύσκολο μιας και τα άρθρα είναι ελάχιστα και ποτέ δεν απασχολούν την δημόσια σφαίρα όπως γίνεται με τις δολοφονίες γυναικών από άντρες. Και αυτό επειδή ο φεμινισμός μέσα από τις θεωρίες του για την “έμφυλη” βία μας έχει εκπαιδεύσει να θεωρούμε τις δολοφονίες αυτές λιγότερο σημαντικές ή και ακόμα απαραίτητες.

Σε κανένα από αυτά τα περιστατικά δεν μπόρεσα να βρω φωτογραφίες των θυμάτων. Σε ένα μόνο από τα περιστατικά μπόρεσα να βρω το όνομα του θύματος. Σε κανένα από αυτά τα περιστατικά δεν μπόρεσα να βρω το όνομα της δολοφόνου και σε κανένα από αυτά τα περιστατικά δεν βρήκα φωτογραφίες της. Και για κανένα από αυτά τα περιστατικά δεν μπόρεσα να βρω τι έγινε με την έκβαση της δίκης. Καταδικάστηκε η δολοφόνος; Για πόσα χρόνια; Τι ακούστηκε στο δικαστήριο; Ποιοι προσπάθησαν να την υπερασπιστούν και πως; Και αυτό γίνεται με απόλυτη συνέπεια. Για παράδειγμα αυτή η δολοφονία άντρα από την σύντροφο του έλαβε χώρα στην Κρήτη λίγες ημέρες μετά την δολοφονία της Αμερικανίδας βιολόγου Σουζάν Ίτον στην Κρήτη. Για την ακρίβεια η μία δολοφονία έγινε στις 16/7 και η άλλη στις 23/7 του 2019. Μόλις με μια εβδομάδα διαφορά. Στην περίπτωση λοιπόν της γυναίκας διαβάσαμε εκατοντάδες άρθρα που αφορούσαν την Σούζαν, μάθαμε το επάγγελμα της, για την οικογένεια της, την ζωή και τα όνειρα της. Είδαμε φωτογραφίες της. Αντίστοιχα μπορέσαμε να δούμε τον δολοφόνο και μάθαμε το όνομα του. Είμασταν έτσι ικανοί να νιώσουμε θλίψη προς το θύμα και οργή προς τον δολοφόνο.

Τίποτα από όλα αυτά δεν ίσχυσαν για τον 56χρονο άντρα (που παραμένει απλά 56χρονος άντρας) που δολοφόνησε η 44χρονη (που παραμένει απλά 44χρονη). Τίποτα. Δεν μας δόθηκε καν η ευκαιρία να δούμε το πρόσωπο του, να μάθουμε λεπτομέρειες για την ζωή και τα όνειρα του και φυσικά η είδηση δεν πήρε καμία απολύτως διάσταση. Όπως και όλες οι υπόλοιπες δολοφονίες αντρών από τις γυναίκες τους.

Και είναι εντυπωσιακό το να βλέπουμε ξεκάθαρα πως το φεμινιστικό αφήγημα της υποτιθέμενης “έμφυλης” βίας έχει προπαγανδίσει τα μυαλά εκατομμυρίων αφήνοντας τους παγερά αδιάφορους όταν γυναίκες δολοφονούν άντρες ή όταν αυτοί απλά πεθαίνουν ή και αυτοκτονούν.

Μόνο οι άντρες έχουν το προνόμιο της απαξίωσης των θανάτων και δολοφονιών τους από την κοινωνία.

97 στις 100 δολοφονίες έχουν άντρες ως θύματα. Οι άντρες αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία αυτόχειρων και άστεγων. Όπως και των εργατικών θανατηφόρων ατυχημάτων.

Έχουμε εκπαιδευτεί να μην ενδιαφερόμαστε για αυτούς, ακόμα και να αισθανόμαστε ντροπή εάν στεναχωρηθούμε ή εάν ασχοληθούμε με αυτούς. Έχουμε μάθει να γελάμε και να χλευάζουμε τους θανάτους, τις δολοφονίες και την βία που ασκείται σε αυτούς, ώστε να γινόμαστε μεροληπτικά φερέφωνα της φεμινιστικής παράνοιας που θέλει την γυναίκα ως αποκλειστικά θύμα.

Και μόνο οι φεμινίστριες και τα φερέφωνα τους μπορούν να απαξιώνουν τον αντρικό θάνατο, την αντρική δολοφονία και ταυτόχρονα να φαίνεται πως το κάνουν επειδή είναι ηθικά ανώτερες, μέσα σε έναν αδίστακτο χορό που βήμα το βήμα μας οδηγεί σε όλο και πιο αυτοματοποιημένα συμπεράσματα του γιατί οι θάνατοι των γυναικών είναι πάντα πιο σημαντικοί από αυτοί των αντρών.

Χωρίς καν να αισθάνονται ντροπή για αυτό.