Ας εξετάσουμε μερικούς από τους μύθους που ο φεμινισμός συχνά χρησιμοποιεί για να τρομολαγνήσει, να ξεπλύνει μισανδρικές πρακτικές και ρητορική και να προωθήσει την ατζέντα του.
Νο 1: Οι γυναίκες αποτελούν τον μισό πληθυσμό του πλανήτη, δουλεύουν τα 2/3 των συνολικών εργατοωρών, λαμβάνουν το 10% του παγκόσμιου εισοδήματος και αποτελούν μόνο το 1% της παγκόσμιας ιδιοκτησίας ακινήτων.
Ο μύθος γράφτηκε για πρώτη φορά στην εισαγωγή ενός βιβλίου της φεμινίστριας Robin Morgan, το 1984, με τίτλο Sisterhood Is Global: The International Women's Movement Anthology. Δεν υπάρχει καμία απολύτως έρευνα που να δείχνει κάτι τέτοιο, αντιθέτως. Βασίστηκε σε μια παράγραφο ενός άρθρου το 1978 το οποίο δεν δίνει καμία απολύτως πηγή για την αναφορά αυτή.
Το 2007 μια άλλη φεμινίστρια εξέδωσε ένα ακόμα βιβλίο με τίτλο Development Has A Woman's Face: Insights from Within the U.N, στο οποίο αναφέρει τον μύθο τον οποίο βασίζει “σε έρευνες που έκανε σε δεδομένα από τα τέλη του 70”.
Έχει χρησιμοποιηθεί από φεμινιστικές οργανώσεις, πανεπιστήμια, γυναικείες ΜΚΟ, δημοσιογράφους, φιλάνθρωπους, ακτιβιστές, κοινωνιολόγους και οικονομολόγους, ακόμα και σε εκθέσεις των Ηνωμένων Εθνών.
Όλα τα σχετικά λινκς πέρα από την έκθεση των Ηνωμένων Εθνών που βρίσκεται σε ηλεκτρονικό αρχείο, δεν λειτουργούν πια μιας και η συντριπτική πλειοψηφία όλων αυτών κατέβασαν το υλικό που αναφέρονταν ο συγκεκριμένος μύθος, Μιλάμε όμως για έναν μύθο που διατηρήθηκε για πάνω από 35 χρόνια και βοήθησε στο να δημιουργηθούν μερολυπτικές πολιτικές.
Νο 2: Ανάμεσα σε 100.000 εως και 300.000 κορίτσια είναι θύματα τράφικινκ στην Αμερική κάθε χρόνο.
Η ρίζα του μύθου βρίσκεται σε μια έκθεση σεξουαλικής εκμετάλλευσης παιδιών του 2001.
Ο αριθμός 100.000 εως 300.000 αναφέρεται στον αριθμό των παιδιών που κινδυνεύουν από τράφικινκ. Δεν αναφέρεται σε αριθμό θυμάτων. Για την ακρίβεια ο συντάκτης της έρευνας σε μια συνέντευξη του εξηγεί πως τα θύματα δεν είναι παραπάνω από μερικές εκατοντάδες. Φυσικά ακόμα και όταν ένα μόνο παιδί είναι θύμα του τράφικινκ υπάρχει σοβαρό πρόβλημα αλλά όλοι μας καταλαβαίνουμε την διαφορά ανάμεσα σε μερικές εκατοντάδες και 300.000 όπως και το γεγονός του ότι οι φεμινίστριες αναφέρονται αποκλειστικά σε κορίτσια, δημιουργώντας έναν ακόμα μύθο, ότι τα αγόρια δεν είναι θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης.
Ο μύθος χρησιμοποιήθηκε για χρόνια από σοβαρές εφημερίδες όπως η New York Times και κανάλια όπως το CNN για χρόνια. Και συνεχίζει να διαιωνίζεται σε σελίδες MKO οι οποίες συνεχίζουν να συμβάλλουν στον μύθο του ότι τα θύματα είναι κυρίως κορίτσια.
Νο 3: 22% εώς 35% των επειγόντων περιστατικών που αφορούν γυναίκες στα νοσοκομεία της Αμερικής έχουν ως αιτία την έμφυλη βία.
Αυτός ο μύθος έχει ξεζουμιστεί από κυριολεκτικά εκατοντάδες φεμινιστικούς φορείς και σε επίσημες εκδόσεις που αφορούν την γυναίκα από τεράστιους εκδοτικούς οίκους.
Τα ποσοστά αυτά δείχνουν πως ο αριθμός των γυναικών θυμάτων έμφυλης βίας στα νοσοκομεία της Αμερικής είναι ίδιος με αυτόν στην Αφρική. Για μια ακόμα φορά ο φεμινισμός χρησιμοποιεί ένα ψέμα δηλαδή για να συγκρίνει την ζωή της μέσης γυναίκας στην δύση με το μαρτύριο των γυναικών σε τριτοκοσμικές χώρες.
Ο αριθμός “μεταφράστηκε λάθος” από φεμινίστριες ακαδημαϊκούς της εποχής από μια έκθεση του 1997. Ο πραγματικός αριθμός επειγόντων περιστατικών που αφορούν γυναίκες στα νοσοκομεία της Αμερικής και που έχουν ως αιτία την έμφυλη βία είναι μικρότερος από 0.5%. Οι φεμινίστριες πρόσθεσαν έναν επιπλέον 34,5% και τον προπαγάνδιζαν για χρόνια. Και συνεχίζουν να το κάνουν,
Νο 4: Μόνο το 2% των καταγγελιών για βιασμό είναι ψευδές.
Το περίφημο 2% των ψευδών καταγγελιών παρουσιάζεται για πρώτη φορά το 1975 στο βιβλίο Against Our Will της Susan Brownmiller. Το βιβλίο ήταν μια από τις πρώτες προσπάθειες να πολιτικοποιηθεί ο βιασμός, παρουσιάζοντας τον σαν μια ηθελημένη πράξη επιβολής της αντρικής εξουσίας στις γυναίκες, και ήταν διάχυτο από ανακρίβειες και επιστημονικά λάθη, όπως για παράδειγμα την θεώρηση ότι τα ζώα δεν βιάζουν στο φυσικό τους περιβάλλον. Το βιβλίο έγινε ευρός αποδεκτό από το φεμινιστικό κοινό αν και κατακρίθηκε από κοινωνιολόγους και βιολόγους που έκριναν τα συμπεράσματα του λανθασμένα.
Μεγαλύτερη ανάλυση στον μύθο κάνω εδώ.
Νο 5: Οι γυναίκες πληρώνονται λιγότερο από τους άντρες στην εργασία τους.
Αυτός ο μύθος για κάποιον λόγο δεν θέλει να πεθάνει και είναι στα χείλη της κάθε φεμινίστριας με το καλημέρα. Ακόμα και φέτος το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο εξέδωσε επίσημη έρευνα που τον αναπαράγει.
Φυσικά η ίδια η έκθεση μας ενημερώνει από την δεύτερη κιόλας παράγραφο πως οι στατιστικές "δεν λαμβάνουν υπόψιν τους στοιχεία όπως μόρφωση, δουλειά, αριθμό ωρών εργασίας και τύπο επαγγέλματος”. Μας λέει δηλαδή στα μούτρα πως η έκθεση είναι μια μπούρδα που δεν λαμβάνει υπόψιν της βασικούς παράγοντες για να φτάσει σε τέτοια αυθαίρετα συμπεράσματα. Μας λέει πως συγκρίνει τον μισθό μιας δασκάλας που δουλεύει 5 ώρες με τον μισθό ενός νευροχειρούργου που δουλεύει 12 ώρες και πως ο λόγος που υπάρχει διαφορά ανάμεσα στους δυο μισθούς είναι το φύλο και τίποτε άλλο.
Έχει φυσικά οδηγήσει σε χιλιάδες μερολυπτικές πολιτικές σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα και σε προγράμματα της ΕΕ και παγκοσμίου επιπέδου.
Νο 6. Ο μύθος της τοξικής αρρενωπότητας.
Φυσικά η μυθοπλασία και οι αστικοί μύθοι δεν είναι το μόνο εργαλείο του φεμινισμού. Η δημιουργία μεροληπτικών ψευδοερευνών είναι συχνή στον χώρο, και τα “ευρήματα” τους χρησιμοποιούνται συχνά για να “αποδείξουν” την υπερβολή που υπάρχει στην ατζέντα των φεμινιστριών. Για παράδειγμα η συντριπτική πλειοψηφία των ερευνών που γίνονται για τους βιασμούς συμπεριλαμβάνουν ερωτήσεις για το αλκοόλ. Με λίγα λόγια οι στατιστικές αυτές λαμβάνουν ως “βιασμένες” γυναίκες που πριν να κάνουν σεξ είχαν πιει αλκοόλ, έστω και ένα ποτήρι.
Και φυσικά ας μην ξεχνάμε τον αστικό μύθο που αγκαλιάζει όλους τους παραπάνω και τους δίνει μεγαλύτερη αξία και υπόσταση. Τον κροκόδειλο στους υπονόμους και το μας ψεκάζουν του φεμινισμού.
Νο. 7. Ο μύθος της πατριαρχίας.
Comments