Είναι η δεύτερη ενδοοικογενειακή δολοφονία άντρα σε λίγες ημέρες από γυναίκα.
Ξέρετε, από αυτές τις δολοφονίες που γίνονται εν καιρό πανδημίας όπου όπως μας ενημέρωνε με μήνες προπαγάνδας το φεμινιστικό κοντρόλ αυξάνεται η βία "κατά των γυναικών", βασισμένο σε μια έρευνα που έδειχνε πως εξίσου αυξάνεται και η βία κατά των αντρών, πράγμα το οποίο βολικά ξεχάστηκε.
Ξέρετε, από αυτές τις δολοφονίες που δεν περιγράφονται ως "έμφυλες" επειδή το θύμα είναι άντρας και φυσικά το φεμινιστικό κοντρόλ μας έχει εκπαιδεύσει πως η "έμφυλη" βία αφορά αποκλειστικά την γυναίκα και ποτέ τον άντρα ακόμα και όταν αυτός δολοφονείται στον ύπνο του.
Ξέρετε, από αυτές τις δολοφονίες που το θύμα θα κατηγορηθεί για σεξουαλική κακοποίηση που πλέον είναι η κάρτα "βγες έξω από την φυλακή" στην μονόπολη του φεμινισμού. Δεν χρειάζεται να δικαιολογήσεις γιατί ο γιος δεν είχε δει ποτέ αυτή την υποτιθέμενη κακοποίηση, δεν χρειάζεται να δικαιολογήσεις γιατί τόσα χρόνια δεν έκαναν τίποτα, δεν χρειάζεται καν να δικαιολογήσεις για ποιον λόγο δεν τον κατήγγειλαν για τις πράξεις του αλλά τον σκότωσαν την ώρα που κοιμόταν. Όχι. Όταν μια γυναίκα (ή δυο) δολοφονεί έναν άντρα ακόμα και την ώρα που κοιμάται δεν χρειάζεται τίποτα άλλο πέρα από το να τον κατηγορήσει εκ των υστέρων για σωματική ή σεξουαλική κακοποίηση και αυτό είναι όλο.
Ως δια μαγείας η κοινή γνώμη αρχίζει να ασχολείται με την φαντασιακή κακοποίηση της γυναίκας που φυσικά όχι μόνο δεν έχει αποδειχθεί αλλά δεν χρειάζεται κιόλας μιας και "πιστεύουμε τις γυναίκες". Ως δια μαγείας η κοινή γνώμη αρχίζει να ασχολείται με την φαντασιακή κακοποίηση της γυναίκας και όχι με την πολύ πολύ πραγματική δολοφονία του άντρα. Η δολοφονία του άντρα καθίσταται ξανά αόρατη και το αφήγημα του φεμινισμού την ξεπλένει και καθιστά το θύμα θύτη ντροπιάζοντας το και κατηγορώντας το για κάτι για το οποίο δεν έχει αποδείξεις και όταν το θύμα πλέον δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του.
Στην περίοδο της πανδημίας λοιπόν όπου το φεμινιστικό κοντρόλ μας ενημέρωνε πως η βία "κατά των γυναικών" είναι αυτή που αυξάνεται, γελώντας στην κάθε αναφορά αντρών θυμάτων που γίνονταν από ειδικούς, μέχρι στιγμής στην Ελλάδα δυο άντρες έχουν δολοφονηθεί σπίτια τους από τις γυναίκες τους και καμία γυναίκα δεν έχει δολοφονηθεί σπίτι της από τον άντρα της.
Μια γυναίκα έχει δολοφονήσει μια άλλη.
Και μια γυναίκα έχει αποπειραθεί να δολοφονήσει μια γυναίκα ανεπιτυχώς, επιτυγχάνοντας όμως να την παραμορφώσει φριχτά καταστρέφοντας της έτσι την ζωή.
Πέρυσι σχεδόν ίδιος αριθμός γυναικών στην Ελλάδα δολοφόνησαν τους συντρόφους και παιδιά τους όσο με αυτόν αντρών που δολοφόνησαν τις συντρόφους και παιδιά τους.
Και αυτονών οι δολοφονίες τους κατεστάθησαν αόρατες από το αφήγημα του φεμινισμού και από την ανάγκη της κοινής γνώμης που δεν αντιμετωπίζουν ποτέ την εγκληματική φύση των γυναικών ως κάτι κακό αλλά ως κάτι απαραίτητο.
Είναι μόνο όταν γυναίκες δολοφονούνται από άντρες που μας επιτρέπεται να αισθανόμαστε οργή για τους άντρες δολοφόνους και θλίψη για το θύμα. Όταν άντρες (ή και γυναίκες) δολοφονούνται από γυναίκες το μόνο που μας επιτρέπεται είναι να νιώσουμε οργή για τον άντρα θύμα που εικάζεται πως υποθετικά έφταιγε που δολοφονήθηκε και θλίψη για την γυναίκα που τον δολοφόνησε. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της διεστραμμένης ρητορικής του φεμινισμού που αναγάγει σε θύτες ακόμα και τους άντρες που δολοφονούνται στον ύπνο τους.
