Θα έλπιζε κανείς πως στα πλαίσια αυτής της παγκόσμιας κρίσης, ο φεμινισμός θα σταματούσε για λίγο το μισανδρικό του κήρυγμα. Δημόσιες συζητήσεις που να αφορούν “αντρικό προνόμιο” και “γυναικεία καταπίεση” φαντάζουν άστοχες στην μέση μιας τέτοιας πανδημίας. Αλλά φυσικά τίποτα από αυτά δεν ισχύει. Αντιθέτως μια σειρά από άρθρα προσπαθούν να μας αποδείξουν, όπως εξάλλου και σε οποιοδήποτε είδους κρίσης, πως οι γυναίκες είναι αυτές που επηρεάζονται αρνητικά από αυτήν.
Τα περισσότερα από αυτά τα άρθρα απαιτούν μια ανάλυση της κρίσης βασιζόμενη στο φύλο, μια σύγκριση δηλαδή του πως τα δυο φύλα επηρεάζονται διαφορετικά από την πανδημία. Και αυτό θα ήταν εντελώς αποδεκτό και λογικό εάν γίνονταν έξω από το φεμινιστικό πρίσμα. ‘Όμως δεν γίνονται έξω από αυτό. Το αποτέλεσμα είναι πως τα άρθρα εστιάζουν αποκλειστικά στο πως η πανδημία επηρεάζει αρνητικά τις γυναίκες και δεν κάνουν καμία απολύτως αναφορά για το πως επηρεάζει αρνητικά τους άντρες.
Εκτός από το να αναφέρουν σε κάποιο σημείο και εντελώς χαλαρά πως οι άντρες είναι αυτοί που κατά κόρο σκοτώνει ο ιός.
Οι αναφορές από την Κίνα όπως και άλλες χώρες δείχνουν πως τα ποσοστά θανάτων των αντρών ανέρχονται σε ποσοστά 70% και σε κάποιες περιοχές εως και 80%.
Αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που κάτι τέτοιο συμβαίνει με πανδημία. Το 2003 την περίοδο του sars ο αριθμός των αντρών που πέθαναν ήταν 50% μεγαλύτερος από αυτού των γυναικών.
Η Deborah Borx, μιλά για τον Λευκό Οίκο εξηγώντας μας από την μια πως οι άντρες είναι διπλάσια πιο πιθανό να πεθάνουν από τον ιό στο παραπάνω άρθρο και μετά μας ενημερώνει πως “αυτό πρέπει να είναι ένα καμπανάκι για να συνεχίσουμε να προστατεύουμε Αμερικανούς πολίτες στα γηροκομεία”. Είναι τόσο μεγάλη η προπαγάνδα του φεμινισμού που ακόμα και σε μια παγκόσμια κρίση όπου άντρες πεθαίνουν από μια πανδημία η εκπρόσωπος τύπου του Λευκού Οίκου δεν μπορούσε να αρθρώσει τις λέξεις “να προστατεύουμε τους άντρες”.
Προσπάθησα μάταια να φανταστώ ένα σενάριο όπου ένας ιός σκοτώνει σε τέτοια ποσοστά γυναίκες και αυτό να μην είναι το πρωτοσέλιδο στην παγκόσμια αρθρογραφία. Και πόσο μάλλον σε ένα τέτοιο σενάριο να έχουμε άντρες αρθρογράφους που να μας εξηγούν πως αν και γυναίκες είναι αυτές που πεθαίνουν, είναι οι άντρες που κινδυνεύουν περισσότερο.
Αλλά αυτό είναι ακριβώς αυτό που συμβαίνει τώρα με την πανδημία του κορωνοιού.
Άρθρα με ευφάνταστους τίτλους όπως “ο κορωνοιός είναι μια καταστροφή για τον φεμινισμό” όπου μελοδραματικά μας εξηγεί πως “σε όλο τον πλανήτη η ανεξαρτησία της γυναίκας θα είναι το σιωπηλό θύμα της πανδημίας”.
Ή μαθαίνουμε τους πέντε διαφορετικούς τρόπους που ο ιός επηρεάζει τις γυναίκες στην Ασία. Όπου διαβάζουμε το τρομαχτικό αντίκτυπο που θα έχει ο ιός στις γυναίκες που μένουν σπίτι και παίζουν playstastion με τα παιδιά τους την στιγμή που οι σύζυγοι τους συνεχίζουν να πηγαίνουν στην δουλειά τους.
Μαθαίνουμε επίσης με ποιους τρόπους ο ιός επηρεάζει με μοναδικό τρόπο αποκλειστικά τις γυναίκες που δουλεύουν στο σύστημα υγείας και απαιτεί καλύτερες συνθήκες για αυτές και μόνο φυσικά.
Σε ένα άλλο άρθρο μαθαίνουμε πως οι δουλειές στο σπίτι αυξάνονται για τις γυναίκες και το πόσο αυτό είναι αβάσταχτο και άνισο.
Και φυσικά πληθώρα άρθρα ακόμα που μας εξηγούν το πως ο ιός θα επηρεάσει το ήδη μεγάλο χάσμα ανισότητας των δικαιωμάτων της γυναίκας.
Σε κάποια από αυτά τα άρθρα γίνεται μια μικρή αναφορά στην διαφορά του ποσοστού θανάτου των αντρών. Η διαφορά αυτή όμως σύντομα δικαιολογείται με την υπόθεση πως οι άντρες αυτοί είναι καπνιστές και πως οι γυναίκες σε γενικές γραμμές έχουν πιο ανθεκτικά ανοσοποιητικό σύστημα.
Οι θάνατοι των αντρών βασίζονται επάνω σε απλοϊκές υποθέσεις καφενείου.
Δεν έχω διαβάσει ακόμα ούτε ένα άρθρο που να αναλύει τις επιπτώσεις της πανδημίας όσον αφορά τα φύλα που να εστιάζει στους άντρες, να ανησυχεί για τους θανάτους τους, να αναφέρεται σε επιστημονικές αναφορές που να αφορούν πιθανές εξηγήσεις του φαινόμενου, ή που να κάνει έκκληση για ειδικά μέτρα που να προστατεύουν τους άντρες από αυτή την καταστροφή. Δεν έχω διαβάσει ακόμα κάποιο άρθρο που να προτείνει να αναλάβουν προσωρινά οι γυναίκες, εφόσον έχουν καλύτερο ανοσοποιητικό σύστημα, όλες αυτές τις θέσεις εργασίας που φέρνουν άντρες σε επαφή με τον ιό. Δεν έχω διαβάσει ακόμα ένα άρθρο που απλά να ανησυχεί για τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει ο ιός στους άντρες όσον αφορά το δικό τους επαγγελματικό περιβάλλον.
Αντιθέτως τα άρθρα με την εκπληκτική αδιαφορία που μόνο η μέση γαιδούρα φεμινίστρια μπορεί να επιδείξει για την σωματική ακεραιότητα των αντρών, κινούνται επιλεκτικά σε άλλα πιο “σοβαρά” κομμάτια του αντίκτυπου που θα πληρώσουν οι κοινωνίες μας στον καιρό της πανδημίας. Από “δευτερεύον αντίκτυπο” έως και το “κοινωνικό αντίκτυπο” ασχολούνται με το πως ο ιός μπορεί να επηρεάσει τις καριέρες γυναικών. Και φυσικά τίποτα από όλα αυτά τα “αντίκτυπα” δεν είναι κάτι άλλο παρά υποθέσεις, υποθέσεις για βραχυπρόθεσμα αντίκτυπα, και φυσικά υποθέσεις που σε καμία περίπτωση δεν έχουν το ίδιο βάρος με αυτό του θανάτου των αντρών. Η μόνη αναφορά σε κάτι ουσιαστικό και μεμπτό είναι η υπόθεση πως ο ιός θα επηρεάσει περισσότερο τις γυναίκες που αποτελούν το μεγαλύτερο ποσοστό του νοσηλευτικού προσωπικού και που έρχονται σε μετωπική σύγκρουση με αυτόν.
Και πως οι γυναίκες θα επηρεαστούν περισσότερο επειδή σε αυτές πέφτει η ευθύνη της φροντίδας για τους ηλικιωμένους και τα παιδιά που δεν θα πηγαίνουν σχολείο. Και αυτά φυσικά είναι ουσιαστικά θέματα όμως για άλλη μια φορά αφήνουν πολλά πράγματα έξω από την εξίσωση και καθιστούν το αφήγημα μεροληπτικό. Γιατί ενώ η πλειοψηφία των νοσοκόμων στα νοσοκομεία είναι γυναίκες και τις χειροκροτούμε για την δύσκολη δουλειά που κάνουν ιδίως σε αυτούς τους καιρούς κρίσης, υπάρχουν και πολλοί άντρες που δουλεύουν σε νοσοκομεία για τους οποίους δεν γίνονται αναφορές. Όπως οι νοσηλευτές, οι καθαριστές, οι υπεύθυνοι εξοπλισμού, οι μηχανολόγοι, το σέρβις μηχανημάτων, οι οδηγοί ασθενοφόρων, αυτοί που πετάνε τα τοξικά και μολυσμένα απόβλητα και πολλοί ακόμα τους οποίους τα άρθρα βολικά ξεχνούν. Όπως βολικά ξεχνάνε πως η πλειοψηφία των γιατρών είναι άντρες, τους χειρούργους, τους ειδικούς που ερευνούν την θεραπεία και το εμβόλιο για τον ιό και αυτούς που τους βοηθούν.
Και η πλάκα είναι πως η σταθερή αφόρητη γκρίνια του φεμινισμού που προσπαθεί απεγνωσμένα να περαστεί ως άποψη, ήταν αυτή που απαιτούσε μέχρι και λίγους μήνες πριν την πανδημία, περισσότερες γυναίκες στον κλάδο της υγείας.
Τον Οκτώβριο που μας πέρασε, λίγους μόνο μήνες πριν την επιδημία ο Αμερικανικός Οργανισμός Υγείας εξέδωσε ένα άρθρο στο οποίο εξέφραζε ανησυχίες για την διαφορά ποσοστών εργαζόμενων στον χώρο υγείας βάση του φύλου. Μας εξηγούσε πως οι γυναίκες που αποφοιτούν τις ιατρικές σχολές είναι μόνο το 45% και αυτό παρουσιάζονταν ως ανισότητα και πρόβλημα. Επειδή η γκρίνια του φεμινισμού θεωρεί σαν ένα ανήλικο παιδί πως ισότητα είναι η απλοϊκή ματιά του 50%-50%. Όταν φυσικά μιλάμε για τέτοια επαγγέλματα και όχι επικίνδυνα. Και πως σε μερικές ιατρικές ειδικότητες οι άντρες ξεπερνούσαν τα ποσοστά γυναικών, κάτι που φυσικά πάλι παρουσιάζεται ως πρόβλημα, ενώ όταν οι γυναίκες ξεπερνούν σε ποσοστά τους άντρες σε μια ειδικότητα πάντα παρουσιάζεται ως κατόρθωμα.
Ένα ακόμα άρθρο που γράφτηκε λίγους μήνες πριν σε ιατρικό περιοδικό θεωρούσε ανησυχητικό το γεγονός του ότι οι γυναίκες στον χώρο της υγείας επιλέγουν να δουλεύουν σε καθεστώς ημιαπασχόλησης. Φυσικά αυτό παρουσιάζεται ως κοινωνική πίεση την στιγμή που δεν υπάρχει κανένα στοιχείο για αυτό και τα ποσοστά είναι γυναικών που επιλέγουν να εργάζονται με λιγότερες ώρες.
Με λίγα λόγια η παράνοια του φεμινισμού πρέπει να αποφασίσει. Τι από τα δύο ισχύει εντέλει; Είναι λίγες οι γυναίκες στον χώρο της υγείας και δουλεύουν λιγότερες ώρες και αυτό είναι λάθος που πρέπει να διορθωθεί όπως πρότειναν πριν λίγους μήνες; Ή είναι πολλές οι γυναίκες στον χώρο της υγείας και δουλεύουν πολλές ώρες και κινδυνεύουν στην περίοδο αυτής της πανδημίας όπως μας αναφέρει το φεμινιστικό κοντρόλ; Τι από τα δύο πρέπει να ισχύει για να σταματήσει η γκρίνια;
Τίποτα από τα δυο δεν ισχύει και τίποτα από τα δυο δεν θα σταματήσει την αφόρητη γκρίνια.
Το μόνο που ισχύει είναι πως σε πολυδιάστατες καταστάσεις, ο φεμινισμός εστιάζει για άλλη μια φορά μόνο στο πως αυτές επηρεάζουν αρνητικά την γυναίκα και αδιαφορούν για το μαρτύριο του άντρα καπελώνοντας το με ανοησίες. Σε μια πρόσφατη έρευνα φάνηκε πως οι ώρες που δουλεύουν οι άντρες έξω από το σπίτι είναι περισσότερες, πως το στρες είναι μεγαλύτερο σε αυτούς και πως αυτά επηρεάζουν σημαντικά την ψυχική και σωματική υγεία τους. Ο κορωνοιός έρχεται να προσθέσει σε όλο αυτό όχι μόνο περισσότερο άγχος αλλά και μεγαλύτερη θνησιμότητα στον χώρο εργασίας από αυτήν που ήδη υπάρχει συντριπτικά περισσότερη για τους άντρες. Αλλά φυσικά κανένα άρθρο δεν θα διαβάσουμε για αυτό εκτός από αυτό που διαβάζετε τώρα.
Ούτε φυσικά για τις επικίνδυνες δουλειές που σχεδόν αποκλειστικά κάνουν άντρες, στις οποίες πεθαίνουν κάθε χρονιά δεκάδες χιλιάδες, και τις οποίες κάνουν χωρίς να περιμένουν κάποιο ευχαριστώ, και φυσικά χωρίς να παίρνουν κανένα.
Οι άντρες κατασκευάζουν, συντηρούν και ελέγχουν όλα τα συστήματα που μας παρέχουν την άνεση και τον σύγχρονο ασφαλές τρόπο ζωής μας. Τα ηλεκτροδοτικά και αποχετευτικά συστήματα. Τα συστήματα παροχής νερού. Τα υδραυλικά. Την κατασκευή και συντήρηση των δρόμων, των αεροδρομίων, των ηλεκτρικών γραμμών. Άντρες οδηγοί είναι αυτοί που μεταφέρουν και παραδίδουν τα τρόφιμα και τα χαρτιά υγείας που συσσωρεύουμε σπίτια μας τις τελευταίες εβδομάδες. Το κλείσιμο των χώρων εστίασης στις καραντίνες των πόλεων έχουν κάνει την δουλειά των αντρών αυτών ακόμα πιο δύσκολη, γιατί εκτός από τις υπερωρίες και τον κίνδυνο που εκθέτουν τους εαυτούς τους δεν έχουν κάπου να κάνουν ένα διάλειμμα, να φάνε, να πλυθούν και να ξεκουραστούν. Η συντριπτική πλειοψηφία των άστεγων που απειλούνται τόσο από την επιδημία είναι άντρες. Κυριολεκτικά χιλιάδες προβλήματα υπάρχουν που θα μπορούσαν να εντοπιστούν αυτές τις ημέρες και να αναδείξουν την ανισότητα που αντιμετωπίζουν οι άντρες στην καθημερινότητα και τις δουλειές τους, τα προβλήματα και τις ανάγκες τους.
Κανένα άρθρο δεν θα μιλήσει για αυτά.
Η αλήθεια παραμένει πως δεν θα έπρεπε να ζούμε σε κοινωνίες όπου οι ζωές μας φαντάζουν σαν ένα επιτραπέζιο θυματοποίησης. Όπου το ένα φύλο προσπαθεί να αποδείξει συνεχώς πως επιβαρύνεται παρουσιάζοντας ανοησίες ως καταπίεση, και μονοπωλώντας το ανθρώπινο μαρτύριο εις βάρος του άλλου φύλου. Το ότι ο φεμινισμός συνεχίζει να υποκρίνεται πως συμπεριφέρεται κατά αυτό τον τρόπο επειδή ενδιαφέρεται για “ισότητα” είναι απλά αστείο. Σε μια κοινωνία όπου οι άντρες πάντα θυσίαζαν τις ζωές τους για το κοινό καλό και σε μια εποχή όπου ένας ιός τους σκοτώνει σε τεράστια ποσοστά, είναι αν μη τι άλλο δείγμα απλής ανθρωπιάς και σεβασμού στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια να σταματήσει για λίγο η μεθοδευμένη γκρίνια και συνεχής προσπάθεια θυματοποίησης της γυναίκας που ονομάζεται φεμινισμός.
Στους καιρούς αυτής της πανδημίας είναι ώρα για τις φεμινίστριες να κάνουν ένα διάλειμμα για καφέ.
Comentarios