Εχθές είδαμε πως το μαρτύριο των αντρών καθίσταται αόρατο στα πλαίσια της αστεγίας. Την στιγμή που η συντριπτική πλειοψηφία των άστεγων είναι άντρες, το φύλο τους γίνεται επικοινωνιακά άφαντο και συζητάμε για “ανθρώπους” όσον αφορά το πρόβλημα του κοροναιού. Έχουμε επίσης συζητήσει πολλές φορές πως η συντριπτική πλειοψηφία των εργατικών ατυχημάτων αφορά άντρες όπως και ότι -πάλι- το πρόβλημα τους αυτό δεν γίνεται ορατό και πως αντί να ασχολούμαστε με τους θανάτους στον χώρο εργασίας, ασχολούμαστε με ανοησίες όπως τον σεξισμό στον χώρο της εργασίας.
Τι γίνεται όμως όταν ξαφνικά οι γυναίκες βρίσκονται σε κίνδυνο στον χώρο εργασίας τους;
Μα φυσικά το πρόβλημα παίρνει διάσταση, υπάρχουν συζητήσεις για τους κοινωνικούς παράγοντες που βάζουν την γυναίκα στην “πρώτη γραμμή του κινδύνου”, κοινωνιολογικές θεωρήσεις για την θέση της γυναίκας στην σύγχρονη κοινωνία και φυσικά επίκληση όχι μόνο για περισσότερη ασφάλεια στον χώρο εργασίας της αλλά και για άμεση αναγνώριση των κινδύνων που διατρέχει. Με λίγα λόγια ένα άμεσο αντανακλαστικό για κάτι που απασχολεί τους άντρες δεκαετίες τώρα και που ποτέ δεν βλέπει το φως της δημόσιας σφαίρας.
Σε ένα άρθρο της η New York Times αποθέτει τις γυναίκες στην πρώτη γραμμή κινδύνου όσον αφορά την έκθεση τους στο κοροναιό. Γραμμένο από μια φεμινίστρια, η ευφάνταστη εισαγωγή μας ενημερώνει πως “αγνοούμε τα ζητήματα που αφορούν το φύλο”. Τώρα φυσικά που κινδυνεύουν γυναίκες.
Το άρθρο βασίζει την λογική του σε μια έρευνα του 2007 που διεξήχθη από δυο φεμινίστριες κάτω από την επίβλεψη τμήματος “Φύλο, γυναίκα και Υγεία”, ότι και εάν σημαίνει αυτό. Το τραγικό είναι πως στην εισαγωγή της έκθεσης ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας που αναγκάστηκε να βάλει την σφραγίδα του σε αυτή δηλώνει ξεκάθαρα πως “δεν έχει εξακριβώσει τις πληροφορίες που δίνονται στην έρευνα αυτή 100%” και πως “η ευθύνη για την ερμηνεία και την χρήση αυτού του υλικού είναι αποκλειστικά του αναγνώστη και πως ο ΠΟΥ δεν ευθύνεται για ζημιά που μπορεί να προκληθεί από αυτό το υλικό”.
Με λίγα λόγια ο ΠΟΥ μας εξηγεί προκαταβολικά πως δεν φέρει ευθύνη για την ζημιά που μπορεί να προκαλέσουν οι θεωρήσεις αυτής της έκθεσης τα στοιχεία της οποίας δεν μπορούν να διασταυρώσουν.
Όλο το κείμενο είναι φυσικά γραμμένο με την σκοπιά της “ανισότητας”. Ο ίδιος ο φεμινισμός που δεκαετίες χρόνια προσπαθεί να μας πείσει πως η πατριαρχία κρατάει τις γυναίκες μακρυά από τον χώρο της επιστήμης, τώρα που οι γυναίκες αποτελούν ένα τεράστιο ποσοστό στον χώρο της ιατρικής περίθαλψης μας εξηγεί πως το φύλο τους τις οδηγεί σε κίνδυνο. Ο ίδιος ο φεμινισμός που βολικά ξεχνά πως το σύνολο των ασφαλών επαγγελμάτων απασχολούν γυναίκες στην συντριπτική τους πλειοψηφία, όπως για παράδειγμα αυτών της εκπαίδευσης, τώρα που ξαφνικά τα επαγγέλματα αυτά διατρέχουν κίνδυνο, μας κρούουν τον κώδωνα και μας εξηγούν τα προβλήματα της επικινδυνότητας στον χώρο εργασίας λόγο του φύλου.
Ποτέ φυσικά όταν οι άντρες κινδυνεύουν και πεθαίνουν στον χώρο εργασίας δεν ακούμε κάποιο σχετικό κουδούνι. Οι άντρες είναι αναλώσιμοι. Όχι σαν τις γυναίκες που δεν είναι αναλώσιμες και που πρέπει να εστιάζουμε άμεσα την προσοχή μας όταν αυτές κινδυνεύουν να εκτεθούν σε κίνδυνο εν ώρα εργασίας.
Το άρθρο συνεχίζει -φυσικά- με προτάσεις για μεγαλύτερες πληρωμές για τις γυναίκες, περισσότερες ημέρες άδειας και καλύτερο και ασφαλέστερο εξοπλισμό για τις γυναίκες στα επαγγέλματα αυτά. Προτάσεις που σε καμία περίπτωση δεν γίνονται για τους οικοδόμους, τους ξυλοκόπους, τους τεχνικούς, τους ψαράδες, τους εργάτες σε ορυχεία και πετρελαιοπηγές και όλα τα υπόλοιπα θανατηφόρα επαγγέλματα τα οποία από 74% εως και 99.9% κάνουν άντρες.
Σε μια σύγχρονη δυτική κοινωνία, όπου η ζωή του άντρα ήταν και παραμένει αναλώσιμη, η συζήτηση και η προώθηση της επικινδυνότητας στην εργασία που αφορά σχεδόν αποκλειστικά αυτούς συνεχίζει και γίνεται μόνο όταν κινδυνεύει η γυναίκα. Και το μαρτύριο του άντρα παραμένει σταθερά αόρατο.
