Οι ταινίες νουάρ ξεκίνησαν το 1930 και ήταν συχνά εμπλουτισμένες με βίαιη και σκληρή εγκληματική θεματική. Ο κόσμος θεώρησε πως τα πρότυπα αυτά δημιουργούν περισσότερη βία και για αυτό το Χόλιγουντ διαμόρφωσε το 1934 ένα πλαίσιο κανόνων γνωστό ως Hay’s code το οποίο διαμόρφωνε ηθικά τι μπορεί και τι δεν μπορεί να δείχνει μια ταινία εκείνη την εποχή.
Ένας από τους κανόνες ήταν ότι δεν μπορούσες να δείξεις μια διαφυλετική σχέση, κάτι το οποίο εκείνη την εποχή περιόριζε τους ρόλους για τις ηθοποιούς που δεν ήταν λευκές. Η Anna May Wong, μια Αμερικανο-Κινέζα ηθοποιός γνωστή στην περίοδο αυτή κατέληξε να παίζει αποκλειστικά ρόλους του στερεότυπου της Μυστήριας Ανατολίτισσας, γεγονός που κατέστησε το στερεότυπο δημοφιλές μιας και η Anna May Wong ήταν μια δημοφιλής και αγαπητή ηθοποιός ακόμα και πριν από αυτό.
Η αρχική υπόθεση της κοινωνίας ότι τα βίαια στερεότυπα των ταινιών νουάρ γεννούσαν περισσότερη βία ήταν λάθος. Η λογοκρισία των ταινιών όχι μόνο γέννησε η ίδια βία αλλά και έκανε δημοφιλή σεξιστικά και ρατσιστικά στερεότυπα.
To παραμύθι η Πεντάμορφη και το Τέρας θεωρείται από ανθρωπολόγους ένας από τους αρχαιότερους μύθους στην ανθρωπότητα και έχει τις ρίζες του στην εποχή του Χαλκού. Η πρώτη του καταγραφή σε μορφή παραμυθιού έγινε το 1740 από την γνωστή τότε συγγραφέα Madame Gabrielle-Suzanne de Villeneuve, ήταν περίπου 100 σελίδες και περιλάμβανε μια περισσότερο πολύπλοκη ιστορία, με περισσότερες και δυναμικότερες γυναίκες πρωταγωνίστριες και με ισχυρές και πρωτόγνωρες για την τότε εποχή θέσεις για θέματα όπως η θέση της γυναίκας στην σχέση, στον γάμο, στο προξενιό και τον οικογενειακό βίο.
Το παραμύθι κρίθηκε ακατάλληλο για τα παιδιά και το 1756 εκδόθηκε η περισσότερο γνωστή σε όλους μας έκδοση όπου χρησιμοποιήθηκε για να κανονικοποιήσει την διαφορά ηλικίας σε γάμους που γινόντουσαν με προξενιά εκείνη την εποχή.
Οι απαγορευτικές και λογοκριτικές πολιτικές ιδίως στην ποπ κουλτούρα ξεκινούν πάντα για να “προστατέψουν” και καταλήγουν να χρησιμοποιούν την “προστασία” τους ως Δούρειους ίππους για περισσότερο πουριτανισμό και την καλλιέργεια συντηρητισμού. Η λογοκρισία ήταν και θα είναι πάντα ο φυσικός εχθρός της ελευθερίας, της έκφρασης και της εξέλιξης.
Η λογοκρισία είναι βία.
Η λογοκρισία μπορεί να αφήσει μόνο τραύματα. Δεν μπορεί να τα θεραπεύσει. Η απαγόρευση δεν βοηθά στην κατανόηση. Η κατανόηση είναι ο μόνος φυσικός εχθρός της αμάθειας.
To 1968 υπογράφτηκε στην Αμερική νόμος για την απαγόρευση διακρίσεων που αφορούσαν το φύλλο, την φυλή, την θρησκεία και την εθνικότητα, όσον αφορά την πώληση και ενοικίαση κατοικίας και επαγγελματικής στέγης. 50 χρόνια αργότερα προγραμματιστές του Πανεπιστημίου της Βιρτζίνια πήραν στοιχεία απογραφής και σχεδίασαν σε έναν χάρτη κάθε άνθρωπο στις ΗΠΑ βασιζόμενοι στην φυλή του. Και σε κάθε πόλη ξεχωριστά μπορούμε να διακρίνουμε πως οι άνθρωποι διαφορετικών φυλών συνεχίζουν να μένουν στην συντριπτική τους πλειοψηφία μαζί. Επειδή αυτό θέλουν. Και ναι σίγουρα μπορεί να υπάρχουν σε αρκετές περιπτώσεις ταξικά κριτήρια αλλά ακόμα και στις φτωχές γειτονιές διακρίνουμε τους ανθρώπους διαφορετικών φυλών να δημιουργούν κοινότητες και να μένουν ξεχωριστά. Δεν υπάρχει πάντα ένας κακός λύκος.
Λίγους μήνες πριν η Ελβετία ψήφισε έναν νόμο που ποινικοποιεί την ομοφοβία. Με πρόφαση την προστασία των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων και της απαγόρευσης των διακρίσεων στην εύρεση εργασίας και στέγης, το κράτος νομοθέτησε την ποινική δίωξη της ομοφοβικής έκφρασης, ακόμα και αυτής μέσω του ίντερνετ. Ο νόμος δεν περιέλαβε την προστασία των τρανς ανθρώπων και αυτό είναι η μεγαλύτερη απόδειξη του ότι δεν στόχευε στην απαγόρευση των διακρίσεων. Στόχευε στην λογοκρισία.
Ο νόμος δεν καθορίζει τι είναι ομοφοβική έκφραση. Ο νόμος θεωρεί ομοφοβική έκφραση αυτήν την οποία εκλαμβάνει ως τέτοια το υποτιθέμενο θύμα. Η γλώσσα ποινικοποιείται. Η έκφραση ποινικοποιείται.
Πάντα με πρόσχημα την προστασία και την ασφάλεια μας.
Comments